Woord van de Pastoor

Brief naar Guido

Onlangs stond in Het Nieuwsblad een interview met de 89-jarige Anne Marie. Twee jaar geleden moest Anne-Marie plots afscheid nemen van haar man Guido, die ze bijna zestig jaar kende. Anne-Marie getuigde in dat interview dat voor haar Guido niet weg is. Zijn foto staat op haar werktafel, waar ook haar iPad staat. Elke avond schrijft Anne-Marie een brief aan haar man. Ze doet dat met één vinger op haar iPad, nadat ze werd getroffen door een hersenbloeding.

Eerlijk getuigt ze in dat artikel: “Vanaf het moment dat ik wakker ben tot wanneer ik ga slapen, ben ik met hem bezig. Ik wil hem nog van alles vertellen. Wat ik gezien heb, wat ik gehoord heb op Klara, hoe de bomen er buiten uitzien, hoe ik me voel, wie er op bezoek is geweest… Maar ik schrijf hem ook over vroeger, over ons. Over gevoelens waar ik het vroeger misschien niet over had.”

Die brieven stuurt ze dan naar haar drie zonen. Zij zijn de vervangers van Guido. Een van die zonen zegt in dat artikel: “Eén dag heeft ze geen brief geschreven. We vonden dat raar. Maar er bleek iets met de iPad te zijn.”
Zie: https://www.nieuwsblad.be/cnt/dmf20231008_95571338

Ik vond de eerlijkheid van die vrouw in dat artikel zo mooi. Ze voelt zich met haar man verbonden. De dood eindigt het contact niet, de liefde is sterker dan de dood. Die vrouw geeft daar uiting van in die dagelijkse brief.

Toen ik in de afgelopen weken de brieven van Allerheiligen rondbracht, heb ik dat ook van een aantal mensen gehoord: hoe ze hun ritueeltjes hadden om die blijvende verbondenheid heel concreet te maken. Bij velen is het een foto met daarbij een kaars en iets persoonlijk van de overledene, sommigen dragen iets persoonlijk altijd bij zich in de portefeuille of portemonnee. Er vertelden mensen mij dat ze dagelijks bij de foto of bij het graf gaan staan en daar dingen vertellen. Er was iemand die mij zei dat hij het jammer vond dat ze niets terugzeggen, maar hij vertrouwde wel dat het aankwam.

Over de grens van dit leven blijven we met elkaar verbonden. We houden ons vast aan de belofte van Jezus Zelf dat wie in Hem gelooft, eeuwig leven heeft.

Een tekst uit de katholieke liturgie die deze zekerheid prachtig verwoordt en die ik ook graag bid, vinden we in de prefatie van de uitvaartmis: “Want Hij die uit de dood is opgestaan, Hij is het licht der wereld, onze enige hoop. In onze angst omdat wij eens moeten sterven, troost ons uw belofte, dat wij eens onsterfelijk zullen zijn met Hem. Gij neemt het leven, God, niet van ons af, Gij maakt het nieuw, dat geloven wij op uw Woord. En als ons aardse huis, ons lichaam, afgebroken wordt, heeft Jezus al een plaats voor ons bereid in uw huis, om daar voorgoed te wonen.”

Gods Zegen.
Uw priester en pastoor A. Penne
www.priesterpenne.be



ER WAS DIERENZEGENING IN KORTRIJK-DUTSEL: https://www.robtv.be/nieuws/honden-katten-en-zelfs-paarden-in-de-kerk-in-holsbeek-vandaag-pastoor-ik-heb-hen-gezegend-dat-ze-liefde-en-troost-mogen-bieden-160636