Woord van de Pastoor

Eenzaam gestorven

Bij rouwgesprekken hoor ik regelmatig bij de nabestaanden naast de pijn en het verdriet omdat een dierbare is gestorven ook een extra pijn: hun dierbare is alleen gestorven. Meestal gaat het dan om een onverwacht overlijden of iemand die in het ziekenhuis of rusthuis was en ineens stopte het. Soms waken familieleden dagenlang bij een dierbare en zijn ze even weg en dan overlijdt die dierbare net op zo een moment. Er zijn dan vragen: zou hij of zij nog iets willen zeggen hebben of hoe zou het gegaan zijn? Het is een pijn die bij mensen soms diep snijdt en altijd pijn blijft doen.
In de Coronatijd was dat een kreet die veel werd gehoord: zovelen zijn alleen moeten sterven omdat er niemand in ziekenhuizen en rusthuizen mocht op bezoek komen. Nabestaanden hebben daar vandaag nog altijd veel pijn over.

Van zorgkundigen en verpleegkundigen hoor ik soms mooie verhalen hoe ze eenzame stervenden toch proberen nabij te zijn, ook al hebben ze het druk met zovele taken. Ik ontmoet regelmatig zorg- en verpleegkundigen die hun werk echt als een roeping beleven en eenzame zieken en stervenden toch liefdevolle aandacht proberen te geven. Ze vertellen mij hoe schrijnend het is dat mensen in rusthuizen en ziekenhuizen alleen liggen te sterven, dikwijls omdat er geen familie of vrienden zijn of omdat niemand er tijd voor wil of kan maken om bij een stervende medemens te zijn in de laatste dagen en uren… Die verpleeg- en zorgkundigen die in hun drukke werk toch aandacht proberen geven aan die eenzame stervenden beleven het echt vanuit het christen-zijn en ze kennen het Woord van de Heer: “Ik was ziek en gij hebt mij bezocht”, Jezus Christus die zich vereenzelvigd met de zieke en stervende mens.  Ik ken zorg- en verpleegkundigen die me mooie verhalen vertellen over hoe ze de hand van stervenden vasthouden en in zo momenten ook een Onze Vader of Weesgegroet bidden. Het zijn kleine gebaren maar hoeveel betekenen ze voor hen die onzeker of bang zijn omdat het levenseinde nadert.

Deze week kreeg ik een bijzonder mooi verhaal wat ik graag wil delen.
“In een ziekenhuiskamer, gehuld in de stilte van de nacht, bereidde een oudere vrouw zich voor
om deze wereld te verlaten... Ze vroeg niet om buitengewone behandelingen of onmogelijke wonderen.  Ze wilde maar één ding: niet alleen sterven.
Met een zwakke stem vroeg ze de verpleegster om bij haar te blijven Maar de afdeling was een wervelwind van alarmen, telefoontjes en races tegen de klok.  Te veel chaos, te veel behoeften, te weinig ruimte om even echt stil te staan.  En toch bleef dat simpele, hartverscheurende verzoek
de verpleegster bij...
Gedreven door een stil instinct vol menselijkheid pakte ze een latex handschoen, vulde die met warm water en legde hem voorzichtig in de hand van de vrouw...
Die warme handschoen, het voelde als een echte hand.  Een aanwezigheid.  Een stille aanraking.
Ze was niet alleen Niet echt.
Die nacht overleed de vrouw in vrede, haar gezicht vredig, haar hart tot rust in de overtuiging dat iemand nog steeds haar hand vasthield...
Soms hebben we geen 'helden' nodig... Maar gewoon iemand die weet...Hoe eenzaamheid voelt...”

Gods Zegen, uw priester en Pastoor A. Penne
www.priesterpenne.be

Wilt u het Woord van de Pastoor voortaan in uw mailbox ontvangen? Klik hier.