Nieuws > Overleden parochianen Kortrijk-Dutsel sinds augustus 2017

PAROCHIE SINT-CATHARINA KORTRIJK-DUTSEL

Op zaterdag 27 januari 2018 was er in onze Sint-Catharinakerk de kerkelijke uitvaart van Fons Grammet echtgenoot van Hilda Van Oosterwijck, uit Linden. Hij werd geboren te Kortrijk-Dutsel op 12 december 1929 en is overleden te Heverlee in Home Vogelzang op 22 januari 2018.
De krachten van Fons waren helemaal op. Een jaar was hij al bedlegerig, zijn hart was helemaal versleten, en toch genoot hij nog van het leven. In die laatste dagen zijn zijn naaste familieleden dicht bij hem geweest. Ook Hilda heeft in die laatste uren nog afscheid van hem kunnen nemen. Johan was dicht bij hem toen hij is overleden.
Fons was een minzaam man. Hij zei de laatste tijd zo dikwijls: "Ik ben gelukkig". Een zin die hij zelf uitsprak typeert wellicht zijn leven: "Het leven is wonderbaar maar je moet het weten te herkennen". Hij kon genieten van de kleine dingen, een aangename man, je kon er geen ruzie mee maken, een man met humor. Lang werkte hij bij de belastingen. Het liefste deed hij de zittingen bij de boeren in de dorpen, daar had hij mooie verhalen over.
Muziek was zijn leven. Tot in zijn laatste dagen speelde hij mondharmonica, zo bracht hij ook vreugde bij de mensen. Zijn liefde voor muziek vond zijn oorsprong in het gezang van een nachtegaal. Fons had een sterk muzikaal gehoor, hij maakte zelf muziekinstrumenten. Zijn huis heeft een hele verzameling. Naast muziek was foto's maken een passie. Over gemaakte foto's kon hij praten en je dingen laten zien die op het eerste zicht niet opvallen.
Met Hilda was hij bijna vierenvijftig jaar getrouwd. Fons leefde voor Hilda, hij heeft veel voor haar gedaan. Hoe mooi en hoe goed was het dat ze op zijn sterfbed nog uit het ziekenhuis naar de kamer van Fons kon gebracht worden en dat ze afscheid van elkaar konden nemen. Zijn familie was hem ook dierbaar. Johan heeft veel voor hem gedaan.
Met zijn geboortedorp Kortrijk-Dutsel is hij altijd verbonden gebleven. Hij kon mooie verhalen vertellen over de geschiedenis van ons dorp.
Het geloof heeft hij altijd in zijn hart bewaard. Elke week ging hij naar Scherpenheuvel. Op zijn schouw in huis stond de beeltenis van Jozef en Maria. Op zijn kamer in het rusthuis de beeltenis van Pater Pio. Over de dood sprak hij in beelden wat zijn geloof in het Eeuwige Leven duidelijk naar voren bracht. Fons was duidelijk niet bang voor de dood. De dood is voor hem geen ondergang geweest maar de overgang naar het Eeuwige Leven bij God.

Op dinsdag 27 februari was er in onze Sint-Catharinakerk de kerkelijke uitvaart van Luc Wierinckx. Hij woonde op de Bruul. Hij werd geboren te Kortrijk-Dutsel op 8 december 1951 en is overleden te Leuven op 20 februari 2018.
Het is zo snel gegaan. Luc moet zich die maandag niet goed gevoeld hebben. Hij belde zelf de hulpdiensten. Zijn hart begaf het en alles van zijn lichaam viel stil. Niets had ook maar iets laten vermoeden, zondag was hij nog gaan wandelen. Dinsdagavond is hij overleden.
Op zijn manier is Luc zijn weg door het leven gegaan. Het leven heeft hem niet altijd verwend. Hij kende mooie dagen maar er waren ook perioden met donkere wolken. Hij was graag alleen en op zichzelf en wilde niemand lastig vallen en bij niemand in het krijt staan. Hij was een gevoelig mens. Hij is ook altijd sterk met mensen bezig geweest en met mensen verbonden geweest. Er zijn de herinneringen aan het café wat zijn ouders hadden, hij was de jongste van een gezin van zeven kinderen. Luc heeft zelf “The Golden Sixties” open gehouden en er was zijn kapperszaak. Zijn beroep van kapper was zijn passie, hij volgde nog altijd les. Hij had twintig certificaten die spraken over zijn beroepskennis.
Als er problemen waren dan was hij er voor zijn kinderen en dan konden ze steeds bij hem terecht. Hij was dan wel geen knuffelvader maar zijn liefde was er voor hen. Bij het sterven van zijn schoonzoon Erik was Luc een sterke steun voor Nathalie. Ook zijn kleinkinderen zag hij graag. Met zijn goede vriend had hij ook een sterke band. Was hij enerzijds beroepshalve sterk verbonden met mensen, in zijn vrije tijd zocht hij de rust en maakte hij lange wandelingen.
Luc was een diepgelovige man. In zijn geloof heeft hij in de moeilijke dagen van zijn leven veel sterkte en kracht gehaald. Alles in zijn huis sprak over zijn diepe geloof. Vele beelden en prenten spraken over zijn sterke verbondenheid met God en de heiligen. Hij voedde zijn geloof met een sterk gebedsleven. Ook met de Eucharistieviering, hij was trouw in elk weekend in de kerk Kortrijk-Dutsel of van Holsbeek. Hij voedde zijn geloof ook met de bedevaarten die hij regelmatig ondernam. Hij had veel devotie voor de heilige Pater Pio. Luc was niet bang om te sterven. We geloven dat hij nu de rust en de vrede en het geluk mag vinden in het Eeuwige Leven bij God.

Op zaterdag 3 maart was er in onze Sint-Catharinakerk de kerkelijke uitvaart van Liza Van Horebeek, weduwe van Lucien Vercammen. Ze woonde in Gobbelsrode. Ze werd geboren te Wezemaal op 31 januari 1933 en is er overleden op 25 februari 2018.
Een jaar was Liza nu in het rusthuis. Het ging niet meer om thuis te blijven, de hoge jaren wogen zwaar. De laatste tijd is het snel gegaan. Ze heeft het geweten dat het sterven dichter bij kwam. Ze zei: “Ik heb al veel overwonnen maar dit zal ik niet overwinnen”.
Ze was een sterke vrouw, gemakkelijk, altijd onder het volk, ze dacht eerst aan de andere en voor elk was ze in de weer. Iedereen kende haar. Ze leefde voor haar zaak. In 1959 heeft ze samen met Lucien de zaak overgenomen en hard heeft ze daar gewerkt: jaar en dag sleurde ze met de bakken, ze reed met de vrachtwagen en deed de bierronde. Lange dagen heeft ze gemaakt. Toen ze tachtig was, reed ze nog met de heftruck; ook de kas bleef ze tellen. Ze had een goed contact met de klanten, altijd was er wel tijd voor een babbel. In die lange jaren heeft ze ook heel wat zien veranderen van geschreven facturen naar het computertijdperk maar ook die nieuwe dingen kreeg ze onder de knie. Werken was haar leven, tot op het einde, zelfs met de rollator probeerde ze te poetsen. Je hield haar niet tegen, ze moest het kunnen doen. Wellicht is dat haar grootste lijden geweest: het uit handen geven van de zaak. Ze zei het ook: Kon ik nog maar werken”.
Haar echtgenoot Lucien is jong overleden, veertig jaar geleden maar moedig ging ze haar weg verder. Voor haar kinderen was ze een goede moeder, lang heeft ze voor het gezin eten gemaakt. Ook met de kleinkinderen was de band sterk.
Liza genoot van de contacten met de vrienden, de jaarlijkse reizen naar Tenerife met de vriendinnen en later met het gezin; koffie drinken en onder de mensen zijn op “Het Gouden Kruispunt”. Er was ook haar sterke band met haar hond die een trouwe gezel is geweest.
Haar geloof heeft Liza altijd bewaard. Haar gezinsleden zagen hoe ze altijd een kruis maakte over het brood en hoe ze een kruisteken maakte voor het eten. Teken van biddende verbondenheid met de Hemel. Ook naar Lourdes is ze eens geweest. Ze mag nu thuiskomeb bij de Verrezen Heer.

Op 3 maart was er, vanwege praktische moeilijkheden in Kortrijk-Dutsel, in de Sint-Pieterskerk te Sint-Pieters-Rode de kerkelijke uitvaart van onze parochiane Elza Meynaerts echtgenote van Florent Vrancken. Ze werd geboren te Kortrijk-Dutsel op 22 februari 1937 en is er thuis overleden op 26 februari 2018.
Vier dagen na haar 81ste verjaardag is Elza overleden. In die laatste dagen is een longontsteking haar fataal geworden, de krachten waren op, als een kaarsje doofde haar levensvlammetje. Een lange kruisweg is afgelegd. Tien jaar was ze getekend, jaren bedlegerig, ze sprak niet meer maar in haar ogen kon je zoveel zien. Haar wereld was de kleine woonkamer, van het bed in de stoel en omgekeerd, al die jaren liefdevol verzorgd door Florent en het gezin. Hij was ook bij haar toen ze is de ogen voor deze wereld heeft gesloten.
Elza was een eenvoudige, zachte, lieve en rustige vrouw. Nooit heeft ze geklaagd, ook in de moeilijke momenten deed ze dat niet. Ze was er voor iedereen. Elza was iemand die niet oordelend of veroordelend was, respect had voor elk en iedereen kansen gaf. Ze heeft het beste van zichzelf gegeven als huisvrouw; ze werkte ook tien jaar in de Post, in de keuken.
Voor haar gezin was ze dag en nacht in de weer. Met Florent was ze bijna 60 jaar getrouwd. Wat heeft Florent in al die jaren goed voor haar gezorgd, dag en nacht zich weggecijferd voor haar opdat ze thuis kon blijven ! Het gemis zal groot voor hem zijn. Voor haar kinderen en kleinkinderen was ze een fantastische moeder en grootmoeder. Ze wilde alleen het beste voor hen. Ook al was er het grote gezin van acht kinderen, toch was er altijd plaats in huis voor de vrienden van de kinderen, ze waren altijd welkom. In haar gezin werd ze ook enkele keren geconfronteerd met het grote mysterie van de dood. Twee van haar kinderen, Wim en Kris, zijn jong gestorven; ze sprak er niet over maar er was haar stille rouw om de dood van haar twee kinderen. Lang heeft Elza ook voor haar broer Jef gezorgd.
Haar kinderen en kleinkinderen waren haar hobby. Ze genoot ook van televisie kijken, kleren maken, met de kaarten spelen. Mooie herinneringen zijn er ook aan hoe ze genoot om met het hele gezin naar de zee of de Ardennen te gaan. Ik beluisterde ook hoe ze lekker eten kon maken: tong in madeirasaus, soep met balletjes, Fabiolaschotel, pannenkoeken.
In het geloof waarin zij eens is gedoopt en waarin zij heeft geleefd, nemen we van haar afscheid. Zij blijft bij ons vanuit de Nieuwe Aanwezigheid bij de Heer.

Op dinsdag 6 maart was er in onze Sint-Catharinakerk de kerkelijke uitvaart van Virginia “Nieke” Marrant, weduwe van Robert Motet. Ze woonde vroeger in de Gravenstraat. Ze werd geboren te Holsbeek op 21 oktober 1921 en is er overleden op 26 februari 2018.
Bijna drie jaar wist Nieke dat ze lijdend was. De laatste tijd voelde ze dat ze achteruit ging. Ze voelde aan dat ze er niet lang meer zou zijn. Haar dierbaren hoorden haar enkele dagen voor haar sterven nog zeggen: “Ik ga naar huis”. Verstandelijk bleef ze sterk maar de krachten waren op.
Nieke was een goedlachse vrouw, ze maakte graag plezier en ze hield van een grapje. Ze was graag onder de mensen; ook in die laatste tijd dat het allemaal moeilijker was, ging ze nog graag naar beneden en maakte ze nog graag een praatje. Nieke had een sterke wil, ze stond op haar strepen en ze wist wat ze wilde. Ze groeide op op de boerderij en heeft hard gewerkt, ze zorgde voor haar vader en is pas op latere leeftijd getrouwd. Ze gaf het beste van zichzelf op de boerderij en als huisvrouw.
Met Beire deelde ze lief en leed tot hij in 2000 is overleden. Haar familie was haar dierbaar, ze was dankbaar voor de bezoekjes die ze haar brachten, ze keek erg uit naar die familiebezoekjes.
Nieke genoot van te gaan dansen, ze was samen met haar man in een volksdansgroep. Ze ging graag op reis en ging graag wandelen.
Het geloof wat ze thuis had meegekregen heeft ze altijd in haar hart bewaard. Er zijn herinneringen aan hoe ze poetste in de kerk. De kaars van de ziekenzalving heeft ze trouw bewaard.
Als laatste van haar generatie is ze overleden. Als ze in haar laatste dagen zei: “Ik ga naar huis”, dan getuigde ze daarmee dat ze naar het Eeuwige Vaderland ging waar zovelen haar al voorgingen. Daar mag ze nu thuis zijn, weer samen met hen die ze hier miste. In liefde en gebed blijven we met haar verbonden, over de grens van dit leven.

Op vrijdag 6 april was er in onze Sint-Catharinakerk de kerkelijke uitvaart van Liza Grammet weduwe van Sylvain Smets. Ze woonde vroeger in de Dreef. Ze werd geboren te Kortrijk-Dutsel op 19 september 1926 en is overleden te Leuven op 2 april 2018.
Het is in die laatste dagen allemaal snel gegaan. Op Stille Zaterdag had Liza nog het Paasfeest meegevierd in het rusthuis. Op eerste Paasdag ging het niet goed en werd ze naar het ziekenhuis gebracht. De krachten waren op. In de vroege ochtend van tweede Paasdag is ze overleden en is ze het Eeuwige Pasen binnengegaan.
Liza was een eenvoudige en rustige vrouw, hoog van jaren was ze altijd mee met haar tijd. Ze klaagde nooit en ze nam het leven zoals het kwam. Lang heeft ze zelfstandig blijven wonen in haar vertrouwde huis in de Dreef. Lichamelijk begonnen de jaren zwaar te wegen maar geestelijk bleef ze sterk. Net geen jaar was ze nu in het rusthuis. Ze heeft hard gewerkt in de aardbeien en in de fruitteelt. Bij vele mensen zijn er ook herinneringen aan haar inzet in het café wat ze tien jaar heeft gehad.
Haar gezin was haar dierbaar. Met Sylvain was ze 58 jaar getrouwd toen hij in 2007 is overleden. Voor haar kinderen was ze een goede moeder en er was ook een goede band met haar kleinkinderen.
Liza genoot van de kleine dingen van het leven. Ze kookte en ze bakte heel graag, ze hield van handwerken. Vroeger is ze ook nog bij KVLV geweest.
Het geloof wat ze thuis had meegekregen heeft ze altijd in haar hart bewaard. Lang is ze in de parochiekerk naar de Eucharistieviering gekomen en toen dat niet meer ging, volgde ze de Mis op de televisie. Enkele keren ging ze op bedevaart naar Lourdes. Wekelijks ontving ze in het rusthuis de Communie, ze kwam de Heer bij haar. De Verrezen Heer mag haar nu belonen voor haar leven van inzet en trouw en opnemen in Zijn Heerlijkheid.

Op vrijdag 31 augustus was er in onze Sint-Catharinakerk de kerkelijke uitvaart van Willy De Greef weduwnaar van Aline Govaerts. Hij woonde in de Gildestraat. Hij werd geboren te Kortrijk-Dutsel op 11 maart 1922 en is overleden te Leuven op 26 augustus 2018.
Op korte tijd moesten we afscheid nemen van Willy. Hij is lang een sterke man geweest, dankbaar was hij dat hij thuis, in de vertrouwde Gildestraat, kon blijven, dichtbij zijn familieleden. Het is die laatste weken allemaal snel gegaan. De krachten waren op. In die laatste week was hij in het ziekenhuis. Hij wist dat de krachten op waren en hij gaf het ook aan, “het is hier gedaan”, zei hij. Zondagmorgen is hij stil gestorven.
Willy was sterk en slim, eigenwijs. Hij was een levensgenieter, en hij gaf dat ook als raad aan de mensen op zijn levenspad: “Profiteert er van”. Hij kon alles maken op zijn manier. Als meubelmaker gaf hij het beste van zichzelf. Mooie en sterke dingen heeft hij gemaakt. Hij had vakkennis, hij tekende mooie plannen voor de dingen die hij maakte. Velen in ons dorp hebben ook mooie herinneringen aan de tijd dat hij cafebaas was. Lange jaren heeft hij café gehouden, in de voetsporen van zijn groottantes. Er was ook de teelt van de aardbeien.
Met Aline deelde hij lief en leed tot ze in 1995 is overleden. Lange jaren waren ze samen en hij bleef haar missen. Hij was een gemakkelijke vader. Hij hield van zijn kleinkinderen, hij zag ze graag komen, ook met de achterkleinkinderen was er een sterke band.
Willy genoot van de kleine dingen. Vroeger had hij duiven. Hij ging graag op stap en daar genoot hij van. Er zijn ook herinneringen aan zijn inzet in de fanfare en bij het toneel.
Een rijkgevuld levensboek is gesloten. Als christenen spreken wij uit dat dit niet het einde van alles is, niet de ondergang van alles maar de overgang naar het Leven bij God. Het geloof wat hij thuis had meegekregen heeft hij altijd in zijn hart bewaard. In zijn jeugd is hij nog misdienaar geweest in onze kerk. Met de christelijke waarden heeft hij zijn leven geleefd en dat heeft hij ook aan zijn gezin willen doorgeven, met aandacht voor het belangrijke voor het leven. Een mooie uitspraak van Willy daarrond is: “Ik heb nog nooit een verhuiswagen achter een corbillard gezien”. Op zijn sterfbed sprak hij over een luchtvaart. Hij mag nu na dit lange leven naar de Andere Kant varen en daar, bij God, zien we elkaar eens terug. In liefde en gebed blijven we met hem verbonden, over de grens van dit leven.

Op donderdag 20 september was er in onze Sint-Catharinakerk de kerkelijke uitvaart van Maria Vits. Ze woonde in de Hollestraat. Ze werd geboren te Kortrijk-Dutsel op 7 juni 1946 en is overleden in WZC Edelweis te Begijnendijk op 14 september 2018.
Anderhalf jaar was Maria getekend door haar ziekte. Vorig jaar in maart was er de zware operatie en kon ze niet meer terug naar haar vertrouwde huisje in de Hollestraat. Ze vond een thuis in het rusthuis in Begijnendijk en aanvankelijk was dat zeker niet gemakkelijk voor haar. Ze was daar zorgzaam voor en begaan met haar oudere medebewoners. Op enkele dagen tijd is ze nu overleden.
Maria was een stille en heel eenvoudige vrouw. Ze is altijd bij haar ouders gebleven. Haar vader is onverwacht overleden en voor haar oude moeder heeft ze goed gezorgd. Na het overlijden van haar ouders was ze honkvast aan het ouderlijke huis. Veel kwam ze niet buiten. Haar huis was haar thuis en daar leefde ze haar leven alleen en op haar manier.
Ze was een bekwame vrouw, ze volgde in het middelbaar onderwijs handel en daarna heeft ze altijd in de Bank gewerkt, ze deed daar beleggingen en ze was graag gezien bij haar baas.
Ze was dankbaar voor de aandacht die ze kreeg van familieleden en buren. Ze was dankbaar wanneer ze bezoek kreeg en ze was dankbaar als ze een enkele keer op bezoek kon gaan. Ik beluisterde deze week herinneringen aan hoe ze bij KVLV was en graag mee op uitstap ging. Ze hield van foto’s maken van dieren en bloemen. Maria verzamelde mooie teksten die ze in een album plakte, teksten die ze dan weer gebruikte voor kaarten die we verstuurde voor de verjaardag van dierbaren. Ze hield ook van televisie kijken en boeken lezen.
Over hoe ze de dood zag heeft ze nooit gesproken maar ze gaf wel duidelijk aan dat ze net als haar vader en moeder begraven wilde worden in Kortrijk-Dutsel. Haar geloof is in de laatste tijd van haar leven zeker haar kracht geweest. Iedere week ging ze in het rusthuis trouw op donderdag naar de viering. In die laatste dagen voor haar sterven ontving Maria ook de Sacramenten der Zieken, ze heeft zelf de pastoor laten komen. De Heer heeft haar als een waakzame dienares aangetroffen. In liefde en gebed blijven we met haar verbonden.

Op zaterdag 9 maart 2019 was er in onze Sint-Catharinakerk de kerkelijke uitvaart van Vic Vrancken sinds oktober weduwnaar van Elodie Duchesne. Hij woonde in Tessenderlo. Hij werd geboren te Kortrijk-Dutsel op 28 augustus 1934 en is overleden te Tessenderlo op 3 maart 2019.
Onverwacht is het hart van Vic stilgevallen. Hij had de afgelopen dagen wel wat geklaagd maar niets had ook maar iets laten vermoeden. Hij bleef de sterke man die altijd bezig was. Elk reageerde met ongeloof op zijn sterven want velen hadden hem nog bezig gezien in die afgelopen dagen. Stil en ongemerkt is hij uit ons midden weggevallen, zo kort na zijn vrouw en maar enkele dagen na zijn schoonzus Louisa. Niemand heeft kunnen vermoeden dat hij zo snel zou gaan…
Vic was een volkse mens, werken was zijn leven en hij hielp graag iedereen. Hij was een eenvoudige mens, hij vroeg niet veel en had niet veel nodig voor zichzelf. Tot in zijn hoge jaren deed hij nog veel, hij reed nog met de auto en hij werkte nog in zijn hof. Als elektricien heeft hij het beste van zichzelf gegeven, sterk verbonden met zijn broer Gaston. Hij kon veel, hij was een handige man. Door zijn humor en zijn grapjes was hij voor velen een plezante mens.
Zijn gezin was hem dierbaar. Met Elodie deelde hij lange jaren lief en leed tot ze afgelopen oktober is overleden. De sterke band die hen hier op aarde samen hield mocht blijkbaar niet lang onderbroken zijn. Voor zijn kinderen was hij de hardwerkende vader op wie ze altijd konden rekenen. Ook de kleinkinderen zag hij graag komen. Ze hielpen hem in de tuin.
Vic kon genieten van de kleine dingen van het leven. Je vond hem altijd aan 't werk in zijn hof, omringd door zijn katten en kippen. De oogst deelde hij graag met iedereen die hem dierbaar was.
Met zijn geboortedorp en de mensen van Kortrijk-Dutsel is hij altijd verbonden gebleven. Het was ook zijn wens om vanuit onze kerk een uitvaart te hebben en een laatste rustplaats te vinden hier op de begraafplaats. Het geloof wat hij thuis had meegekregen, heeft hij altijd in zijn hart bewaard. Zijn geloof mag nu beloond worden met het Eeuwige Leven.

Op zaterdag 6 april 2019 was er in onze Sint-Catharinakerk de kerkelijke uitvaart van Elza Van Meensel, echtgenote van François Demarsin. Ze woonde vroeger in de Dutselstraat. Ze werd geboren te Nieuwrode op 20 maart 1931 en is overleden in het WZC Sint-Margaretha te Holsbeek op 31 maart 2019.
Sommige mensen waren toch nog verrast door het sterven van Elza maar haar gezin zag het al een tijd aankomen. Als een kaarsje is haar levensvlammetje gedoofd. De laatste drie weken lag ze te bed en ze werd steeds stiller. Haar gezin is haar nabij geweest in die laatste tijd, Alex was ook bij haar toen ze is overleden.
Elza was een sterke vrouw met een sterke wil en een sterk karakter, dat maakte het ook niet altijd gemakkelijk. Ze zag er graag mooi uit en zorgde dat alles netjes was. Als huisvrouw heeft ze het beste van zichzelf gegeven, daarbij ook – zoals velen in onze streek - heeft ze hard gewerkt in de aardbeien, op het veld en ook witloof gaan kuisen. Ze was altijd bezig. Ook in die laatste tijd keek ze terug op haar leven en ze zei het ook: “Ik heb altijd moeten werken”.
Met François was ze afgelopen januari 65 jaar getrouwd. Het was niet meer mogelijk om deze briljanten bruiloft nog echt te vieren. De lege plaats zal voor François groot zijn na al die jaren. Voor haar kinderen was ze een zorgzame moeder, streng, met stevige moederhand heeft ze haar kinderen de weg naar de volwassenheid getoond. Ook daar speelde haar sterke wil en haar sterk karakter. De kleinkinderen waren haar leven, de band met hen was sterk en ze was ook blij met de achterkleinkinderen. Voor hen was ze moemoe.
Elza kon genieten van de kleine dingen van het leven. Elk was altijd welkom in haar huis, er was altijd wel een tas koffie en een koekje. Ik beluisterde deze week herinneringen aan hoe ze pannenkoeken en smoutebollen bakte en die moesten dan aan de buurt gebracht worden. Ze hield er van om deel te nemen aan de activiteiten van Ziekenzorg.
Het geloof heeft Elza thuis meegekregen. Met Kerstmis en Pasen kwam ze naar de Eucharistieviering, zolang het mogelijk was. In hun jeugd heeft ze haar kinderen ook de weg naar de Eucharistie gewezen. In de afgelopen tijd werd er op zondag naar de Eucharistieviering op de televisie gekeken. De Heer mag haar nu belonen voor haar leven van inzet.

Op Witte Donderdag 18 april 2019 was er in onze Sint-Catharinakerk de kerkelijke uitvaart van Lucienne Ponsaerts weduwe van Jef Minnen. Ze woonde in de Gravenstraat. Ze werd geboren te Rillaar op 26 november 1931 en is overleden in het UZ Leuven op 12 april 2019.
Het sterven van Lucienne heeft ons allen toch nog verrast. De hoge jaren begonnen steeds zwaarder te wegen. Sinds februari begon ze steeds meer met de gezondheid te sukkelen. Ze is altijd wel zelfstandig gebleven dankzij de goede zorgen van haar gezin. Overdag was ze bijna nooit alleen. Ze voelde in de afgelopen tijd dat het einde dichterbij kwam. Toen onlangs een doktersafspraak werd gemaakt voor volgend jaar, zei ze zelf: “Dan ben ik er niet meer”.
Lucienne zorgde voor iedereen, belangeloos in de weer voor elk, voor elk stond ze klaar en ze wilde nooit ruzie maken. Zorgen en helpen waren 2 belangrijke woorden. Al jong heeft ze dat gedaan. Ze was content als ze kon geven. Ze was een fiere vrouw, ze was graag mooi.
Ze heeft altijd gewerkt, al jong moest ze werken. Haar vader is jong overleden en al jong is ze in de bieten gaan werken. Ook als huisvrouw heeft ze alles gegeven voor haar gezin. Voor hen cijferde ze zich helemaal weg. Zij waren haar leven; de foto’s van haar kinderen, kleinkinderen en achterkleinkinderen hadden in de woonkamer een voorname plaats. Met Jef heeft ze lange jaren lief en leed gedeeld tot hij in 2001 plots overleed. Ze heeft dat sterven moeilijk kunnen verwerken; ze bleef over hem spreken en hem missen. Lucienne zei: “Je zou moeten kunnen samen blijven tot je sterft”. Ze was een goede en brave moeder. Moeder had voor haar kinderen gezorgd maar zij zorgden ook goed voor haar door elke dag op bezoek te komen. Ook haar kleinkinderen en achterkleinkinderen waren heel belangrijk voor haar, ze kwamen ook graag bij haar. Ze leefde als ze de kleinkinderen zag. Als de achterkleinkinderen kwamen, was ze gelukkig. Er zijn mooie herinneringen aan het jaarlijkse familiefeest.
Echte hobby’s had Lucienne niet. Werken was haar hobby. Maar ze ging ook graag eens weg, er was breien en in de tuin werken. Lucienne hield van bloemen, het hele huis stond vroeger vol bloemen en deze week zag ik ook nog heel wat bloemen staan.
Het geloof wat ze thuis had meegekregen, heeft ze altijd in haar hart bewaard. Zolang als ze kon, kwam ze naar de Mis en toen dat niet meer mogelijk was, ontving ze thuis de Heilige Communie. Moge ze nu thuiskomen bij Jezus, het Levende Brood.

Op donderdag 16 mei 2019 was er in onze Sint-Catharinakerk de kerkelijke uitvaart van Jeanne Dewez weduwe van Lou Keunen. Ze woonde in het WZC Sint-Margaretha te Holsbeek. Ze werd geboren te Bree op 11 mei 1925 en is overleden te Holsbeek op 9 mei 2019.
Bijna twee jaar geleden is Jeanne naar het rusthuis Sint-Margaratha in Holsbeek gekomen. Lang mocht ze dus in haar huis in Kessel-Lo blijven wonen. Ze was sterk gehecht aan haar zelfstandigheid en kon moeilijk hulp aanvaarden maar het ging niet meer. Zo moest ze haar huis, waar ze veel van hield, verlaten. Het laatste half jaar was het nu toch een tijd van sukkelen. We mogen zeggen dat de krachten op waren en we hoorden haar zeggen: “Kon ik maar vertrekken naar papa”. De laatste dagen waren dagen van afscheid nemen, iedereen is nog bij haar op bezoek geweest en haar gezin heeft haar omringd tot ze is overleden.
We bewaren van Jeanne het beeld van een fiere, sterke en een plichtsbewuste vrouw. Ze was gastvrij, iedereen mocht binnen in haar huis en mocht blijven eten en blijven slapen, het was bij haar een open huis. Tijdens haar jeugd waren er de oorlogsjaren en dat heeft haar jeugd ook getekend. Haar werkzame leven speelde zich af in de zaak van haar man die een groothandel in rookwaren had. Ze heeft altijd hard gewerkt en haar plicht gedaan. Jeanne heeft geleefd voor de zaak maar ook voor haar gezin. Met Lou deelde ze lange jaren lief en leed tot hij in 1994 is overleden. Ze heeft goed voor haar man gezorgd tijdens zijn ziekte, ze hebben elkaar altijd graag gezien.
Voor haar kinderen was ze een hardwerkende moeder die hen alles heeft gegeven wat ze nodig hadden, ze gaf hen ook een grote vrijheid. Het sterven van haar dochter Brigitte heeft haar ook veel pijn gedaan. Haar kleinkinderen zag ze allemaal even graag, elk werd op dezelfde manier behandeld.
Het geloof wat ze thuis had meegekregen, heeft ze altijd in haar hart bewaard. Het was haar sterkte en haar kracht. Haar rotsvaste geloof voedde ze met de Eucharistie. Zo lang ze kon ging ze naar Blauwput naar de kerk en wanneer dat niet meer ging, keek ze trouw naar de televisiemis. Ze was dan ook gelukkig dat ze in het rusthuis nu iedere vrijdag de Eucharistie kon bijwonen. Voor haar geldt nu ook de belofte van de Heer: “Ik ben het levende brood, dat uit de hemel is neergedaald. Als men van dat brood eet, zal men leven in eeuwigheid”.

Op dinsdag 21 mei 2019 was er in onze Sint-Catharinakerk de kerkelijke uitvaart van Jozef “Jef” Stas echtgenoot van Jacqueline Matthijs. Hij woonde in de Dutselstraat. Hij werd geboren te Leuven op 19 september 1937 en is thuis te Kortrijk-Dutsel overleden op 15 mei 2019.
In februari kreeg Jef en zijn gezin het nieuws dat hij ernstig ziek was en dat men niets meer voor hem kon doen. Jef aanvaardde het direct. “We hebben het altijd goed gehad. Als mijn rolleke af is, is het gedaan”, zei hij. De laatste dagen nam hij afscheid, hij pakte nog eens de handen vast van allen die nog eens bij hem kwamen. Jef had geen angst om te sterven. Voor Jef kwam de dood als een bevrijding maar ook en vooral was het voor hem “naar Dirk gaan”.
Jef was een eenvoudige en brave man, hij was moedig en standvastig. Met alle pijnen en moeilijkheden die er op zijn pad zijn gekomen is hij altijd een optimist gebleven. Hard heeft hij gewerkt voor zijn gezin. Als schrijnwerker heeft hij lange dagen gemaakt.
Met Jacqueline zou hij aanstaande november 60 jaar getrouwd zijn. Hij was fel voor haar in de weer en heeft haar verwend. “We hebben het goed gehad”, zei hij. Jacqueline heeft ook goed voor Jef gezorgd, dag en nacht was ze de laatste maanden aan zijn zijde.
Voor zijn kinderen was hij een goede vader. Het sterven van zoon Dirk, 25 jaar geleden, heeft hem diep getekend en bleef hem na al die jaren veel pijn doen. Voor zijn kinderen stond hij altijd klaar, ook zij zijn hun vader intens nabij geweest in die laatste moeilijke tijd. Ook met de kleinkinderen was er een goede band. Zijn eerste achterkleinkind zag hij ook graag.
Levenslang is hij een gelovig man geweest. Zijn geloof was ook zijn sterkte en zijn kracht in de duistere momenten van zijn leven. Zolang als het kon kwam hij op zondag naar de Eucharistieviering en zo voedde hij zijn geloof. Onze parochie is Jef blijvend dankbaar voor de vele gedachteniskruisjes die hij heeft gemaakt. De kruisjes die we in de afgelopen jaren gebruikt hebben bij de kerkelijke uitvaarten heeft Jef gemaakt, het was zijn gave aan de kerk, zonder dat hij daar ook iets voor terugvroeg. Toevallig is het laatste van de voorraad van die kruisjes die Jef heeft gemaakt, voor hem zelf. Zijn naam staat geschreven op dat kruisje als een teken van ons geloof dat onze naam en ons zijn die niet wordt uitgewist in de dood. Hij mag nu thuiskomen in het Land van de Verrijzenis en daar hen terugvinden die hij hier heeft gemist.

Op vrijdag 12 juli 2019 was er in onze Sint-Catharinakerk de kerkelijke uitvaart van Roza Schellekens weduwe van Jules Govaerts. Ze werd geboren te Sint-Pieters-Rode op 2 november 1932 en is overleden te Aarschot op 6 juli 2019.
Ook al had ze een hoge leeftijd en was ze zorgbehoevend, dit sterven hadden we niet verwacht. Ze heeft in de loop der jaren veel gesukkeld met haar gezondheid. Toch kon ze tot anderhalf jaar geleden in haar vertrouwde huis in de Horebeekstraat blijven wonen. Toen verhuisde ze naar het rusthuis in Aarschot. Ineens waren de krachten nu op. Ze had onlangs wel gezegd: “Ik denk dat ik niet lang meer ga leven want ik ben zo moe”. Enkele van haar kinderen waren bij haar toen haar vlammetje als een kaarsje snel is gedoofd.
Roza was een lieve, zachte, rustige en stille vrouw. Ze was iemand die hielp waar ze kon helpen, in zoverre het ging met haar gezondheid. Iedereen was altijd welkom bij haar en de mensen zagen haar graag. Ze hield van netheid: ze wilde er goed uitzien en alles in en rond haar huis moest er ook altijd netjes bij liggen. Als huisvrouw heeft ze het beste van zichzelf gegeven, daarnaast was er nog haar zorg voor de aardbeien, de prei en de kippen.
Met Jules was ze bijna vijftig jaar getrouwd toen hij in 2004 onverwacht is overleden. Ze bleef hem na al die jaren missen en zijn sterven bleef haar pijn doen. Voor haar kinderen was ze een bezorgde, soms overbezorgde moeder. Ze heeft altijd gedaan om goed te doen en gezorgd dat haar kinderen een warm nest thuis hadden. Met haar kleinkinderen had ze een goede band. Ze zag ze allemaal graag en ze zorgde ook voor hen, ook de kleinkinderen hingen aan haar, altijd was er snoep en taart voor hen. Ze genoot ook van de achterkleinkinderen, voor hen was ze “Pekke”.
Roza las vroeger veel en lang hield ze de dagelijkse gebeurtenissen bij in een dagboek.
Roza was een gelovige vrouw. Zolang als ze kon kwam ze naar de Mis en wanneer dat niet meer mogelijk was, was ze blij dat ze de Communie thuis mocht ontvangen. Ook in het rusthuis ging ze naar de Mis. Zovele intenties legde ze in haar dagelijks gebed aan de Hemel voor en zoveel kaarsen heeft ze gebrand. Samen met Jules ging ze op bedevaart naar Lourdes maar ze ging ook naar Moeder Maria in Scherpenheuvel en in de kapel in Lubbeek. Ze zei dikwijls: “Ik wil naar onze pa”. De dood was voor haaar de overgang naar het Leven bij God.

Op dinsdag 30 juli 2019 was er in onze Sint-Catharinakerk de kerkelijke uitvaart van René Wierinckx echtgenoot van Lisette Janssens. Hij woonde in Linden. Hij werd geboren te Leuven op 14 maart 1947 en is er overleden in het UZ Leuven campus Gasthuisberg op 22 juli 2019.
Het is allemaal zo snel gegaan sinds die val die zaterdagnamiddag. Wat eerst iets onschuldigs leek, werd steeds zorgelijker. Elk heeft in die dagen gedaan wat kon maar het lichaam van René kon het niet meer aan. De krachten waren op na die lange jaren van ziek zijn. Zijn gezin was dicht bij hem toen hij maandagnamiddag is overleden.
René was een doodbrave mens, geduldig, lief, hij werd nooit kwaad. Hij was geen roeper, hij was onopvallend in de groep en stond zeker niet graag op de voorgrond. Hij liet iedereen in zijn waarde, sprak over niemand kwaad, leven en laten leven. De eenvoudige dingen van het leven waren de bouwstenen van zijn leven: hij was graag thuis, de drukte van de straat en het verenigingsleven zocht hij niet, hij was graag bezig met zijn tuin en zijn dieren. Hij ging toch ook wel eens graag weg, graag naar de tentoonstellingen van kippen.
Van opleiding was René schrijnwerker, dat deed hij enkele jaren. Daarna werkte hij als bediende aan de universiteit.
Zijn gezin was hem dierbaar. Met Lisette was hij 48 jaar getrouwd. Met veel liefde en zorg is Lisette René nabij geweest, hij wilde zelf niemand tot last zijn.
Voor zijn kinderen was hij de geduldige vader, de rustige vastheid, je kon je verhaal aan hem kwijt, vertelden ze mij. Voor zijn kleinkinderen stond hij altijd klaar, hij heeft hen veel geleerd met veel geduld. Ook zijn familie was hem dierbaar, hij was de oudste van zes kinderen. Er zijn ook de herinneringen aan hoe hij trouw zorgde voor zijn schoonmoeder.
Als gelovige mensen namen we afscheid van René in de kerk van Kortrijk-Dutsel waar hij in zijn jeugd zo dikwijls is geweest toen hij nog in de Vierbunder woonde. Het geloof heeft René thuis ook meegekregen en in zijn hart bewaard. Zijn lichaam is te rusten gelegd op de gemeentelijke begraafplaats, waar ook zijn ouders en broer rusten, in de gelovige zekerheid dat ze nu samen mogen zijn in Gods Vrede. In liefde en gebed blijven we met hen verbonden, over de grens van dit leven.

Op zaterdag 31 augustus 2019 was er in onze Sint-Catharinakerk de kerkelijke uitvaart van René Claes echtgenoot van Amandine Vercammen. Hij woonde in de Dutselstraat. Hij werd geboren te Kortrijk-Dutsel op 12 oktober 1930 en is er overleden op 26 augustus 2019.
De laatste maanden voelde en wist René dat hij op het laatste stukje van zijn levensweg was. René ging daar nuchter mee om, hij had zijn leeftijd en hij had daarin de beslissing genomen dat zware behandelingen niet meer hoefden, hij berustte er in. Rustig is hij ingeslapen, in zijn vertrouwde huis, waar zijn vrouw en gezin hem liefdevol nabij waren.
René was een heel sociale man, elk sprak hij aan en met elk praatte hij. Hij had een grote levensblijheid en was steeds optimistisch. Als er erge dingen op zijn pad kwamen, minimaliseerde hij dat met zijn sterke optimisme. Lange jaren werkte hij in de beplantingsdienst in Leuven.
René was een familieman. Met Amandine was hij 62 jaar getrouwd. Met veel liefde en zorg is Amandine René nabij geweest . Voor zijn kinderen was hij een goede vader. Hij heeft altijd goed voor hen gezorgd, overal naartoe gebracht en gehaald. Ze mochten hun eigen weg gaan en hij was fier op hen. Ook met de kleinkinderen was de band sterk, enkelen zijn bij de grootouders groot geworden, altijd waren ze welkom. Het afgelopen jaar werden de eerste vier achterkleinkinderen geboren, ook daar was hij fier op.
René speelde bij de fanfare in Kortrijk-Dutsel en in Sint-Pieters-Rode, dat was zijn leven. Zijn hof was zijn passie. Zijn hof was voor ongeveer half Kortrijk-Dutsel, elk die kwam, kreeg mee. Voor het huis waren het de bloemen die hij zelf zaaide en achter het huis de groenten.
René zei wel eens de laatste tijd: “Het is goed geweest, ze mogen mij komen halen”. Daarin sprak ook zijn geloof. Ook hij wist als christen dat de dood niet het laatste woord heeft. Het geloof wat hij thuis had meegekregen heeft hij altijd bewaard. Biddend was hij met de Hemel verbonden. Zolang hij kon voedde hij zijn geloof door wekelijks in onze kerk naar de Mis te komen. Het viel hem zwaar toen het in de laatste maanden niet meer mogelijk was. Zijn diepe geloof hebben we ook gezien in zijn vroom meebidden bij de toediening van de Sacramenten. Hij mag nu thuiskomen bij de Verrezen Heer. In liefde en gebed blijven we met hem verbonden, over de grens van dit leven.

Op zaterdag 31 augustus 2019 was er in onze Sint-Catharinakerk de kerkelijke uitvaart van Maria Kempeneers weduwe van René Beullens. Ze werd geboren te Kessel-Lo op 29 oktober 1927 en is overleden te Lubbeek in het WZC Sint-Dominicus op 28 augustus 2019.
De hoge jaren begonnen voor Maria de laatste tijd steeds zwaarder te wegen. Voor een stuk verdween haar levenszin, getekend als ze was door haar bedlegerig zijn, haar pijn en haar afhankelijk-zijn. Ze zei wel eens dat het niet meer hoefde. Toch waren er altijd gebeurtenissen waar ze nog naar uitkeek: het huwelijk van Paul en Anneleen, de geboorte van kleinkind Lize en nu ook het eerste achterkleinkind wat op komst is. Rustig is ze overleden.
Maria was een bescheiden vrouw, zorgzaam en spaarzaam. Een druk sociaal leven heeft ze niet gehad. Ze leefde voor haar kinderen. Ze had graag dat haar gezin en haar vrienden er waren. In haar jonge jaren werkte ze als boekhouder bij Philips en daarna als huisvrouw. Met René deelde ze lief en leed tot hij dertig jaar geleden is overleden. Na zijn sterven heeft ze moedig haar plan getrokken. Ze hadden samen gereisd en ze heeft dat verder gedaan naar China en Canada. Voor haar kinderen zorgde ze dat altijd alles in orde was. Voor hen heeft ze altijd enorm haar best gedaan en gezorgd dat er altijd eten op tafel was. Het was voor Maria trouwens een belangrijk moment om met het ganse gezin te eten. Ze was fier over haar kinderen. Ook haar kleinkinderen droeg ze in haar hart. Ze sprak met haar dierbaren over haar kleinkinderen en over het achterkleinkind wat op komst is.
Maria genoot van de kleine dingen. Naaien was een hobby, de zorg voor de kanarievogels en de poes, een verloren katje wat door haar werd geadopteerd. Ze was actief bij de natuurgidsen. Ze keek op televisie graag naar detectiveseries. De laatste jaren zong ze ook veel. Haar levenslied is nu geeindigd maar het gaat verder, over de grens van dit leven…
Het geloof wat Maria thuis had meegekregen heeft ze altijd in haar hart bewaard. De belangrijke kerkelijke momenten werden altijd door haar in ere gehouden. In het dagelijkse gebed was ze met de Heer verbonden. Enkele keren per jaar ging ze naar Moeder Maria een kaarsje branden in Scherpenheuvel. Ook de dag voor haar sterven werd er nog gebeden bij haar. Vanuit haar geloof wist ze dat dit sterven niet het einde van alles is. Maria was niet bang voor de dood, het was goed geweest. Moge ze nu thuiskomen bij de God van alle leven.

Op donderdag 12 september 2019 was er in onze Sint-Catharinakerk de kerkelijke uitvaart van Viktor Meeus zoon van wijlen Guillaume Meeus en Lisa Verbinnen. Hij woonde in Vierbunder. Hij werd geboren te Kortrijk-Dutsel op 19juni 1942 en is overleden te Lubbeek in WZC Sint-Dominicus op 6 september 2019.
Al lang was Viktor aan het sukkelen. Het werd allemaal moeilijker en moeilijker, herinneringen vervlogen snel en er waren de twee beroertes. Hij kon niet meer stappen en spreken en slikken… Vier dagen was hij nu in het rusthuis. Zijn dierbaren hebben het sterven zien aankomen en toch nog niet verwacht dat het zo snel zou komen. Omringd door zijn familieleden die al die tijd zo goed voor hem gezorgd hebben is hij overleden.
Viktor was klein van gestalte en daarom spraken ook velen over “Vikske”. Hij was een eenvoudige en stille man, de persoon op de achtergrond waarbij je altijd terecht kon als hij je kon helpen. Hij was fier, hij was graag in orde als hij buiten kwam. Na de schoolperiode in Leuven werkte hij even in de mosterdfabriek “De Ster”, bij Vleminckx. Dan deed hij zijn legerdienst. Daarna werkte hij lange jaren bij de Boerenbond bij de “Jobploeg” die taken allerhande uitvoerde. Over zijn werk kon hij lang vertellen. Ook over zijn schoolkameraad en werkmakker Jan die steeds contact is blijven houden met Viktor.
Zijn hele leven speelde zich af in het huis aan de Vierbunder. Daar woonde hij samen met zijn ouders, zijn grootvader en oom. Een voor een zag hij hen voorgaan en het werd steeds stiller in huis. Op de laatste vier dagen na heeft hij altijd in dat huis gewoond, honkvast als hij was. Met zijn familie had hij een goede band en hij ging bij iedereen. Op familiefeesten was hij de luisteraar. Ook zijn buren waren hem dierbaar. Een bijzonder woord mag er zijn voor zijn neven die zo goed voor hem zorgden, met groot geduld en die hele dagen bij hem zijn geweest in zijn momenten van hulpeloosheid.
Het geloof wat hij thuis had meegekregen heeft hij altijd bewaard in zijn hart. Zolang hij kon ging hij van iedereen naar de begrafenis. Vijf weken geleden nog was hij in onze kerk in de begrafenis van zijn neef René. Een teken van zijn Verrijzenisgeloof van Viktor was ook zijn vele bezoeken die hij bracht aan het graf van zijn moeder, een teken van blijvende verbondenheid. Hij mag nu thuiskomen en weer met haar samen zijn. Dat gunnen we Viktor nu ook na die laatste moeilijke tijd.

Op zaterdag 30 november 2019 was er in onze Sint-Catharinakerk de kerkelijke uitvaart van Louis Godts. Hij was de weduwnaar van Roza Favier. Hij woonde in de Hoorebeekstraat. Hij werd geboren te Linden op 16 december 1929 en is overleden te Lubbeek in WZC Sint-Dominicus op 26 november 2019.
Het sterven van Louis heeft ons allen verrast. De hoge jaren begonnen wel fysiek wat te wegen en sinds begin dit jaar had hij zijn vertrouwde huis op de Speelberg moeten verlaten om een thuis te vinden in het rusthuis in Lubbeek. Niets had ook maar iets laten vermoeden. In zijn slaap is hij overleden, stil en ongemerkt.
We bewaren van Louis het beeld van een sterke man die het leven nam zoals het kwam. Hij wilde geen problemen hebben en geen problemen geven. In zijn jeugdjaren was er de tweede Wereldoorlog en dat maakte toch wel indruk op hem, daar kon hij over vertellen. Wie een beroep op hem deed, kon rekenen op de helpende hand van Louis, onbaatzuchtig hielp hij. Hij wilde altijd zelfstandig zijn. Zijn huis op de Speelberg was zijn thuis en daar heeft hij zijn hele leven gewoond. Hij was daar een gelukkig mens. Vakanties hoefden voor hem niet, hij was graag thuis en daar had hij alles. De drukte van de straat heeft hij niet gezocht: zijn huis, zijn tuin, zijn familie en werk waren zijn leven. Tientallen jaren werkte hij bij Philips Leuven.
Zijn gezin was hem dierbaar. Met Roza deelde hij lange jaren lief en leed tot ze in 1998 is overleden. Voor Marc was hij een goede vader die vrijheid en verantwoordelijkheid aan hem gaf en bij wie hij raad kon vragen. Louis was dankbaar voor de bezoekjes die Marc bracht. Elke keer was er zijn interesse naar het gezin. Louis was fier op zijn kleindochter, hij vertelde veel over haar.
Louis kon genieten van de kleine dingen van het leven. Er was de zorg voor zijn tuin en voor zijn duiven.
Het geloof wat hij thuis had meegekregen heeft hij bewaard in zijn hart. Vanuit ons christelijk geloof weten wij ook dat dit sterven niet het einde van alles is, niet de ondergang van alles maar de overgang naar het Leven bij God, daar is al het oude voorbij, daar mogen we ook weer samen zijn met hen die we hier moesten missen. Dat gunnen we Louis nu ook. In liefde en gebed blijven we met hem verbonden, over de grens van dit leven.

Op zaterdag 7 december 2019 was er in onze Sint-Catharinakerk de kerkelijke uitvaart van René Smets weduwnaar van Paula Claes. Hij woonde voorheen in de Dutselstraat. Hij werd geboren te Kortrijk-Dutsel op 26 januari 1934 en is overleden te Herent op 28 november 2019.
De laatste maanden zagen we dat de krachten Réne van dag tot dag minder werden. Het hoefde voor hem ook niet meer. Hij had het er moeilijk mee dat hij fysiek nog zo weinig kon. Eigenlijk had hij nog heel wat plannen maar zijn lichaam wilde niet meer. Zijn dochter is in de afgelopen tijd veel bij hem op bezoek geweest en hem nabij geweest.
René was een handige man, je kon bij hem terecht om dingen te laten repareren. Mensen kenden hem als “de Kozze”. Hij was een harde werker. Hij werkte bij Marie Thumas en later bij Stella als onderhoudsmecanieker. Daarnaast was er ook nog zijn werk in de aardbeien en in zijn grote groententuin.
Zijn gezin was hem dierbaar. Met Paula deelde hij lange jaren lief en leed tot ze op 28 december 2015 is overleden. Er zijn nog mooie herinneringen aan de gouden bruiloft die ze hebben gevierd. Haar sterven was moeilijk voor hem. Hij heeft haar echt gemist en de grote lege plek liet hem piekeren, de eenzaamheid viel hem zwaar. Met vallen en opstaan is hij nog enkele jaren in het huis kunnen blijven tot hij een thuis moest vinden in het rusthuis. Voor zijn dochter was hij de hardwerkende vader. Hij was fier op zijn kleinkinderen. Sander heeft veel van hem geleerd.
René kon genieten van de kleine een eenvoudige dingen van het leven. Naar de buitenwereld was hij de plezante man, de grappenmaker. Hij maakte smeedwerk waar dan bloemen in geplaatst konden worden. Met de zitmaaier door de tuin, dat heeft hij gedaan zolang het mogelijk was.
Het geloof wat hij thuis had meegekregen heeft hij altijd in zijn hart bewaard. Bij mijn eerste huisbezoek aan René heb ik zijn geloof mogen beluisteren. Het geloof wat eens door mensen in zijn hart was gezaaid was gegroeid en hij ging niet lichtzinnig om met de geloofszaken. Hij had een bijzondere band met Moeder Maria en ging graag naar Scherpenheuvel. René mag nu thuiskomen bij de Heer. Daar moge hij rusten in Gods Vrede.

Op donderdag 19 december was er in onze Sint-Catharinakerk de kerkelijke uitvaart van François Demarsin weduwnaar van Elza Van Meensel. Hij woonde voorheen in de Dutselstraat. Hij werd geboren te Kortrijk-Dutsel op 9 april 1930 en is overleden in WZC Sint-Margaretha te Holsbeek op 13 december 2019.
De laatste jaren begon de hoge leeftijd steeds zwaarder te wegen. Na enkele ziekenhuisopnames gingen François en Elza bijna twee jaar geleden naar het rusthuis van Holsbeek. De verhuis van de Dutselstraat naar Holsbeek was onvermijdelijk maar heel moeilijk. Hoe dikwijls zou François niet aan bezoekers gevraagd hebben hem naar huis te brengen ? De krachten waren nu helemaal op. De laatste week ging het op en af. Omringd door zijn kinderen is hij overleden.
François was een man met een sterk karakter. Een levensgenieter die graag plezier maakte vroeger. Tot de leeftijd en de ziekte hem tekende heeft hij een mooi leven gehad. Hij was een man uit een stuk, een man van zijn woord, rechtuit en zonder omwegen. Hij wilde nooit kwetsen maar zegde wel onverbloemd de waarheid. François was een sterke mens die hard heeft gewerkt. Hij is begonnen bij ijzerwaren Peeters, hij werkte in de melkerij, was nachtwaker in de KUL, meestergast van de onderhoudsdienst. Zoals velen in onze streek was er ook de kweek van aardbeien. Zijn hof was altijd in orde.
Met Elza deelde hij lange jaren lief en leed. Ze waren in januari 65 jaar getrouwd. Samen hebben ze een mooi leven gehad. Eind maart is Elza is overleden. Het lange samen zijn is niet lang onderbroken geweest. Voor zijn kinderen was hij een strenge vader. De kleinkinderen had hij graag, hij bleef ook belangstellend voor hen.
François genoot van de kleine dingen van het leven. Hij speelde graag met de kaarten, dronk graag een pint. François danste ook graag, enkele weken geleden heeft hij nog gedanst. Er zijn ook mooie herinneringen aan François met zijn hond, zijn hond was zijn trouwe gezel met wie hij altijd op pad was, de hond werd door hem verwend.
Het geloof wat hij thuis had meegekregen heeft hij altijd in zijn hart bewaard. Er zijn bij zijn kinderen de herinneringen aan hoe hun ouders op televisie naar de Mis keken, herinneringen aan de bezoeken aan de kapel op de Roestelberg en aan Scherpenheuvel. Zo dikwijls vroeg hij om naar huis te gaan, nu is hij naar de Eeuwige Thuis gegaan.

Op vrijdag 31 januari 2020 was er in onze Sint-Catharinakerk de kerkelijke uitvaart van René Corbeels echtgenoot van Angèle Coosemans. Hij woonde aan de Houwaartsebaan. Hij werd geboren te Kortrijk-Dutsel op 9 juli 1937 en is overleden in het UZ Leuven campus Gasthuisberg op 22 januari 2020.
De laatste tijd begonnen de ziekte en de voortschrijdende jaren René steeds meer te tekenen, herinneringen vervlogen en de herkenning werd ook moeilijker. Zes weken was hij nu in het ziekenhuis en het was een tijd van hopen en vrezen. We hoorden hem zeggen: “Laat me mee naar huis gaan” maar ook “Ik ben ziek, ik ga sterven”. De kerst- en nieuwjaarsdagen verliepen dit jaar in mineur. Zijn gezin was dicht bij hem toen hij is overleden.
René was een goede en sterke man, hardwerkend. Hij was een gepassioneerde boer, zijn bedrijf was hem alles. Aan de Houwaartsebaan was hij geboren en opgegroeid en zijn hele leven speelde zich hier ook af, hier wilde hij niet weg. De akkerbouw, de zorg voor de koeien en de varkens, het telen van spinazie, het gaan helpen bij andere boeren. Hij was ook fier op zijn bedrijf. De interesse voor het boerenleven is altijd gebleven, ook wanneer hij al lang gestopt was.
Met Angèle was hij bijna 56 jaar getrouwd. Enkele maanden geleden waren René en Angèle nog in onze kerk en herdachten in de jaarlijkse jubilarissenviering de 55ste huwelijksverjaardag. Ze groeiden niet ver van elkaar op, Angèle was van over de beek. Ze groeiden dichtbij elkaar op en in de loop der jaren zijn ze steeds dichter bij elkaar gekomen in liefde en zorg voor elkaar. Voor zijn kinderen was hij een goede vader, hij gaf zijn kinderen de vrijheid en hij was fier op hen. Het sterven van dochter Christel bleef voor hem moeilijk.
Hij was ook een goede grootvader. Zijn kleinkinderen mochten alles van hel, voor hen was hij in de weer. Mooie herinneringen zijn er aan het rondrijden met hem, ze konden altijd op “taxi opa” rekenen.
We mogen van het leven van René zeggen dat hij eigenlijk een mooi leven heeft gehad en samen met Angèle heeft hij nog kunnen genieten. Het geloof wat hij thuis had meegekregen, heeft hij altijd in zijn hart bewaard. Zijn geloof voedde hij lang met het naar de Mis gaan en dikwijls werd er ook naar Scherpenheuvel gegaan. God moge hem nu belonen voor zijn inzet en trouw.


Op zaterdag 1 februari 2020 was er in onze Sint-Catharinakerk de kerkelijke uitvaart van Clementine Smets weduwe van Felix Smets. Ze woonde op Gobbelsrode. Ze werd geboren te Wauthier-Braine op 18 februari 1931 en is overleden in het WZC Sint-Jozef te Rillaar op 28 januari 2020.
Enkele maanden geleden moest Clementine haar vertrouwde huis aan de Gobbelsrode verlaten. Er was in augustus die val, dan enkele weken in het ziekenhuis en dan op revalidatie in Rillaar. De krachten waren op nu. Ze wilde nog wel, “Ik vecht”, zei ze. Ze was oprecht dankbaar voor alle zorgen en liefde waarmee men haar omringde.
Clementine was een warme vrouw, heel sociaal, ze trok mensen naar zich toe. Ze was een moederfiguur, heel zorgzaam, ook een creatieve vrouw. Hard heeft ze gewerkt, altijd met een glimlach: er was de zorg voor de zes kinderen en er was het witloofbedrijf. Veel werd “allegaakes” gedaan, ze pakte aan en keek vooruit.
Haar grote familie was haar dierbaar. Er zijn mooie herinneringen aan hoe de familie op zondag samen kwam en hoe de familie samen op vakantie ging. Zorgen voor haar familie- en gezinsleven was haar al jong meegegeven: ze zorgde voor haar moeder toen ze tiener was, ze zorgde voor haar schoonvader, ze zorgde voor haar man, kinderen en kleinkinderen. Voor haar gezin was ze de samenhouder. Met Felix was ze zestig jaar getrouwd toen hij in 2014 overleed. Voor hem heeft ze tijdens zijn ziekte dag en nacht gezorgd. Zijn sterven heeft ze aanvaard maar ze miste hem. Voor haar kinderen was ze een zorgzame moeder. Voor haar kleinkinderen was ze de geïnteresseerde grootmoeder, bij haar vonden ze altijd en luisterend oor, voor hen was ze de Peet. Het sterven van kleindochter Julie heeft haar ten diepste getekend, het heeft haar glimlach weggenomen en haar blik in haar ogen gebroken. Ook haar achterkleinkinderen waren haar dierbaar. De foto’s van haar gezinsleden hebben altijd een ereplaats in huis gekregen, ook in het rusthuis.
Clementine heeft haar geloof tot in haar hoge jaren bewaard. Biddend was ze met de Hemel verbonden, ze vertrouwde bijzonder op de voorspraak van de zalige Broeder Isidoor. Ze wilde echt als christen met een kerkelijke begrafenis begraven worden en daarna hier op ons kerkhof bij haar man begraven worden. Ze was overtuigd dat ze bij Felix en bij Julie ging. “Dat moet een weerzien geweest zijn”. In liefde en gebed blijven we met haar verbonden.

Op donderdag 23 april 2020 hebben wij als Kerkgemeenschap afscheid genomen van Jules Vanhoeyveld echtgenoot van Emilienne Pardon, Vekestraat. Hij werd geboren te Kortrijk-Dutsel op 9 mei 1923 en is overleden te Tielt-Winge op 15 april 2020.
De hoge jaren begonnen de laatste tijd toch wel zwaar te wegen. Ruim een jaar geleden was het niet meer mogelijk om in het vertrouwde huis in de Vekestraat te blijven en vond hij een thuis in Dommelhof in Tielt-Winge. Met veel liefde en zorg werd hij daar omringd, zijn kinderen hebben hem daar elke dag bezocht en hij keek uit naar hun komst. Dikwijls heeft hij gezegd: “Ik ben kapot, ’t is gedaan”. Sinds november lag hij nu in bed, het werd steeds stiller. De krachten waren nu helemaal op. Bij zijn gezin is er droefheid om dit afscheid maar toch ook dankbaarheid voor de lange jaren die hij in ons midden mocht zijn en voor het vele goede dat hij heeft gedaan.
We bewaren van Jules het beeld van een harde werker, een man die leefde voor zijn gezin. Hij heeft geboerd en hij ging werken bij Artois in de brouwerij.
Met Emilienne was hij meer dan 74 jaar getrouwd. In al die jaren hebben ze zoveel samen gedeeld, “goede en kwade dagen, ziekte en gezondheid” zoals ze eens aan elkaar beloofden voor het Altaar van de Heer in de kerk van Kortrijk-Dutsel. Er werd al uitgekeken naar januari volgend jaar, dan zouden Jules en Emilienne 75 jaar getrouwd zijn, een albasten jubileum is zeer uniek. Jules leefde voor zijn kinderen, hij zag hen graag, voor hen heeft hij altijd goed gezorgd. Ook zijn kleinkinderen en achterkleinkinderen waren hem dierbaar, er zijn de herinneringen aan hoe hij de kleinkinderen met de auto vervoerde.
Hobby’s had Jules niet, zijn werk was zijn hobby: planten, zaaien, in het bos werken, hout zagen.
In deze Paastijd is Jules het Eeuwige Pasen binnen gegaan. Na een leven wat bijna een eeuw overspande is hij de Eeuwigheid binnengegaan. God mag hem nu het loon geven voor al het goede en het mooie wat hij heeft gedaan. In liefde en gebed blijven we met hem verbonden, over de grens van dit leven. Ons gebed nu en in de toekomst is dat Jules nu gelukkig mag zijn bij God, bij Moeder Maria en de heiligen, samen met zijn ouders, zijn schoonouders en die vele anderen die hem zijn voorgegaan.

Op zaterdag 25 april 2020 was er in onze Sint-Catharinakerk de kerkelijke uitvaart van Jean-Luc Baudoux echtgenoot van Livine Van Nerum, Meidries. Hij werd geboren te Leuven op 18 maart 1953 en is overleden te Kortrijk-Dutsel op 19 april 2020.
De laatste maanden werden kleine dingen voor Luc een opgave: de trap oplopen, naar het vuurwerk gaan kijken, de koeien eten geven, de stal uitmesten. Zijn dagelijkse klusjes kostten hem wat moeite. Niemand had zijn dood verwacht. Hij had een hekel aan ziekenhuizen en verdoezelde hoe erg zijn lichaam er aan toe was. De levensvreugde was er nog wel maar zijn lichaam wilde niet meer zo vlot mee.
Nu de lege plaats er zo ineens is, komen er vele mooie en dankbare herinneringen naar boven. Luc had over alles een eigen mening, was recht voor de vuist. Hij was altijd content met het eenvoudige. Hij gaf het beste van zichzelf in zijn werk in de informaticasector: zijn lesgeven, zijn vele werkreizen naar het buitenland, de verschillende talen die hij sprak. Daarnaast was er ook het werk op de boerderij. Weg van de files en de stress. Weg van de drukte. De koeien en de boerderij werden zijn nieuwe leven. Hij ploegde het veld en hij was fier op elk kalf dat hij mee op de wereld zette. Elke koe kreeg een eigen naam. De hond Modest was zijn trouwe gezel.
Zijn gezin was hem dierbaar. Met Livine was hij afgelopen 5 april 45 jaar getrouwd. Ze hebben elkaar het ja-woord gegeven in onze Sint-Catharinakerk. Ze gingen dat nog vieren want ze hebben zoveel met elkaar gedeeld in die tijd. Voor zijn moeder is dit een omgekeerde wereld. Na haar eerste zoon, René, moest ze ook haar tweede kind zien voorgaan.
Voor zijn kinderen was hij een aanwezige en zotte papa. Hij was op zijn vier kleinkinderen. Hij was een trouwe supporter van Zander zijn basket. Elke wedstrijd was hij paraat. Toen Timon met de dood flirtte, stond hij dagelijks in Gasthuisberg. Ook de turnwedstrijden van de meisjes volgde hij op: soms live, soms via internet als het een buitenlandse wedstrijd was. De keukenmuur werd al snel omgetoverd tot een fotomuur vol trots.
Ook voor Luc is het nu Pasen bij de Heer geworden. Wij geloven dat Luc nu gelukkig mag zijn tussen de andere sterretjes: zijn vader “bompa”, zijn broer René, zijn schoonouders “peke en peter” en die vele anderen die hem voorgingen op de weg naar de Eeuwigheid.

Op vrijdag 5 juni 2020 hebben wij als Kerkgemeenschap afscheid genomen van Hilda Vits weduwe van Jules Coenen. Ze woonde vroeger aan de Bruul. Ze werd geboren te Houwaart op 31 juli 1924 en is overleden in het WZC Dommelhof te Sint-Joris-Winge op 30 mei 2020.
Hilda heeft lang in haar huis aan de Bruul gewoond. Drie jaar geleden was er die val en die ziekenhuisopname en het was toen niet meer verantwoord om nog terug te keren. Ze vond een thuis in Dommelhof. De hoge jaren wogen, herinneringen vervlogen en de krachten waren op. Haar levensvlammetje is als een kaarsje gedoofd in de ochtend van Pinksterzaterdag.
Hilda was een sterke, een taaie vrouw. Ze groeide op als dochter van de veldwachter in Nieuwrode, er zijn vele spannende herinneringen aan de oorlogsjaren. Ze werkte een tijdje bij Philips en ging bij mensen poetsen. Haar leven was zorgen voor anderen. Ze zorgde lange jaren voor haar moeder, met veel liefde heeft ze voor haar man gezorgd tijdens zijn lange kruisweg, ze zorgde ook voor de kleinkinderen. Op Hilda kon men altijd een beroep doen. Altijd is ze bezig geweest, ze was altijd in de weer om iemand te helpen.
Haar gezin was haar dierbaar. Met Jules deelde ze lief en leed tot hij in 1999 overleed. Voor Roger was ze een goede moeder, hij heeft ook goed voor haar gezorgd en haar zoveel mogelijk nabij geweest. Haar kleinkinderen en de achterkleinkinderen waren haar dierbaar, ze was trots om “de mannekes”.
Hilde genoot van de kleine dingen van het leven. Wat heeft ze in haar leven veel gehaakt en gebreid ! Ontelbare doekjes en kousen werden door haar gehaakt en gebreid.
Haar geloof wat ze thuis had meegekregen heeft ze altijd bewaard. Biddend was ze met de Hemel verbonden. De laatste maanden heeft ze in het rusthuis hele dagen het Weesgegroet gebeden. Op het einde van de meimaand, de maand van Maria, is Hilda overleden. We geloven dat dit sterven niet het einde van alles is. Ons vertrouwen is dat ze aan de hand van Moeder Maria naar de Hemel is gegaan. Daar mag ze voor ons nu bidden bij de Heer. In liefde en gebed blijven we met haar verbonden, over de grens van dit leven.

Op zaterdag 4 juli 2020 was er in onze Sint-Catharinakerk de kerkelijke uitvaart van Maurice Coomans echtgenoot van Wiske Piette, Dutselstraat. Hij werd geboren te Sint-Pieters-Rode op 29 april 1930 en is overleden te Kortrijk-Dutsel op 29 juni 2020.
Op het hoogfeest van de apostelen Petrus en Paulus, is de Hemeldeur voor Maurits opengegaan. Hij, die zo dikwijls als koster de kerkdeur voor zovele gelegenheden heeft geopend mocht op dat hoogfeest het tijdelijke voor het eeuwige verwisselen. Toeval of niet, op het moment dat zijn vertrouwde wekker stil viel, ging zijn tijd over in eeuwigheid.
Maurice was van een goede man, principieel, een sterke wil, ja ook koppig, loyaal en correct, rechtlijnig, zijn ja was ja. Hij was veeleisend voor zichzelf maar ook voor anderen. Lange jaren werkte hij in de melkerij als bediende. Door te werken, komt ge er, zei hij.
Met Wiske was hij meer dan zeventig jaar getrouwd. Ze hebben elkaar recht gehouden in hun hoge ouderdom en de lege plaats zal voor Wiske groot zijn. Voor zijn kinderen was hij de correcte en veeleisende vader, een man van weinig woorden, een goede vader. Hij hield van zijn kinderen en zijn kinderen hielden ook van hem, die laatste weken zijn ze dag en nacht bij hun ouders geweest. Zijn kleindochter heeft van Peter veel geleerd en gemogen. Zijn achterkleindochter Lena was zijn oogappel.
Maurits was ook een diepgelovig man. Zijn geloof was zijn kracht en zijn sterkte en samen met Wiske bouwde hij zijn leven en gezin op het fundament van het christelijke geloof. Vanuit zijn geloof heeft hij zich lange jaren ingezet voor de kerk en de parochie als koster, als lid van de kerkfabriek, als collectant, het onderhoud van de klokken, het luiden van de klokken, het maken van gedachteniskruisjes. Vanwege die inzet mocht hij anderhalf jaar geleden nog het gouden Sint-Romboutskruis ontvangen van onze kardinaal. Hij had een grote genegenheid voor de priesters, de priesters werden door Maurits en Wiske ook altijd gastvrij ontvangen in hun huis. Voor Maurits was het sterven niet het einde. Hij zei zelf: “Boven wacht iemand”. Hij vertrouwde erop dat hun eerste kindje Julien op hem stond te wachten. Wiske en Maurice zegden elke avond tegen elkaar: “Slaapwel, tot morgen, bid een goede vader ons”. Dat zeggen wij nu ook: Maurits, rust in Gods Vrede, bid voor ons bij de Heer voor Wiske, voor uw gezin, voor uw dierbaren en voor onze parochie. Tot bij de Heer.

Op dinsdag 4 augustus 2020 namen we als Kerkgemeenschap afscheid van Lucienne Demeulemeester echtgenote van Paul Vandegaer, Dutselstraat. Zij werd geboren te Leuven op 4 juni 1942 en is overleden in het UZ Leuven campus Gasthuisberg op 29 juli 2020.
Vijf weken geleden werd Lucienne naar het ziekenhuis gebracht. Het ging niet goed en het leek wel of ze geen krachten meer had. Vijf weken was ze in het ziekenhuis maar er was niet echt contact meer. Haar gezin stond bij haar roerloze lichaam. Elk heeft in die lange weken zijn best gedaan maar beterschap was niet meer mogelijk. Het is een troost voor haar gezin dat ze geen pijn heeft gehad.
Lucienne was een goed mens en ze was graag gezien. Haar leven was niet altijd gemakkelijk. Ze was maar twee jaar oud toen haar moeder en broer omkwamen bij een bombardement.
In haar jonge jaren werkte ze bij Philips, daar heeft ze ook Paul leren kennen. Ze gaf het beste van zichzelf als huisvrouw.
Haar gezin was haar dierbaar. Met Paul was ze achtenvijftig jaar getrouwd. In al die jaren hebben ze zoveel samen gedeeld. Ze was voor haar ham in de weer, ze cijferde zich weg voor hem. Voor haar kinderen was ze een goede moeder en voor haar kleinkinderen een goede grootmoeder. Er was ook een goede band met de familie.
Lucienne hield van de kleine dingen van het leven. Ze maakte schilderijtjes met parels en ze kon goed koken.
Het geloof van haar jeugd heeft ze altijd in haar hart bewaard. Er zijn de herinneringen aan de bedevaarten naar Scherpenheuvel. In de momenten voor haar sterven is er nog samen gebeden. Voor ons, christenen, is dit sterven niet het einde van alles, niet de ondergang van alles maar de Overgang naar het Leven bij God. Daar is al het oude voorbij. Daar mag ze weer samen zijn met hen die haar voorgingen. In liefde en gebed blijven we met haar verbonden, over de grens van dit leven.

Op 10 september 2020 was er in onze Sint-Catharinakerk de kerkelijke uitvaart van Roger Wierinckx echtgenoot van Agnes Vrancken, Gobbelsrode. Hij werd geboren te Kortrijk-Dutsel op 15 januari 1943 en is thuis onverwacht overleden op 3 september 2020.
We zijn allemaal geschrokken door het onverwachte overlijden van Roger. In de nacht is hij stil en ongemerkt overleden. ’s Avonds gezond en wel naar bed gaan en ’s morgens niet meer wakker worden… Dit sterven is zo onwezenlijk: er was geen afscheid, geen laatste woord. Zeven jaar geleden waren er wel de hartproblemen geweest maar alles ging goed nu.
We bewaren van Roger het beeld van een man van weinig woorden. Hij wilde niemand tot last zijn. Hij pakte de dingen zoals ze waren, realistisch. Hij liet mensen in hun waarde en deed niet mee aan roddel en achterklap. Lange jaren gaf hij het beste van zichzelf aan de KU Leuven als technisch bediende, hij was er verantwoordelijk voor de telefoondienst.
Zijn gezin betekende alles voor hem. Alles van zijn leven stond in het teken van zijn gezin. Met Agnes was hij 55 jaar getrouwd. In al die jaren hebben ze zoveel samen gedeeld. Ze waren altijd samen en alles deden ze ook samen. Altijd was Roger voor Agnes in de weer, hij zorgde voor haar en zij voor hem, ze waren op elkaar ingesteld. Voor zijn kinderen was hij de goede vader, de vader die er altijd was. Voor zijn kleinkinderen was hij een goede grootvader. Er zijn mooie herinneringen aan de wekelijkse bijeenkomsten van het hele gezin op zondag.
Roger genoot van de kleine dingen van het leven. Iedere week maakte hij lange wandelingen. Hij keek graag naar de koers en naar het voetbal. Hij was graag buiten, er was de zorg voor de tuin. Hij zette zich in voor de KWB, heeft de voetbal in ons dorp mee opgericht, was er speler en secretaris. Hij was de stille medewerker in de parochiale verenigingen, bij zovele eetfestijnen en bijeenkomsten van de verenigingen hielp hij in de keuken mee.
Het geloof dat hij thuis had meegekregen heeft hij altijd bewaard. Zijn christelijke geloof bracht hij in praktijk door zijn goedheid voor zijn medemensen. Hij voedde zijn christelijke geloof in het gebed en het kerkelijke leven. Op zondag kwam hij met Agnes trouw naar de kerk. Maandag ging hij nog naar Scherpenheuvel. Aan de hand van Moeder Maria mag hij nu het Eeuwige Leven binnengaan.

Op maandag 16 november 2020 was er in onze Sint-Catharinakerk de kerkelijke uitvaart van Marcelline Bollens weduwe van Theofiel Vandenbergh en Frans Schoeters. Ze werd geboren te Kortrijk-Dutsel op 2 november 1927 en is overleden in het WZC De Lelie te Wezemaal op 9 november 2020.
Ongemerkt is Marcelline overleden. De krachten waren op. Ze was onlangs nog een maand in het ziekenhuis, nu heeft het coronavirus haar naar het einde gebracht. Ze mocht bijzonder oud worden en toch was al tientallen jaren haar gezondheid getekend en heeft ze veel gesukkeld. Drie jaar geleden overleefde ze ook een brand in haar huis. “Onkruid vergaat niet”, zei ze.
We bewaren van haar het beeld van een vrouw met een sterke wil, koppig en gedreven om te leven, hard voor zichzelf maar ook voor anderen, altijd verder doen. Ze was een fiere madame, graag mooi gekleed, mooi geschminkt en “ne parel” om de hals.. Lange tijd werkte ze in hotel “De Majestic” in Leuven in de keuken.
Twee echtgenoten gingen haar voor in de dood, Theofiel in 1970 en Frans in 2002. Haar gezin was haar dierbaar, voor hen was ze “Pekke”. Haar kinderen Maria en Reinilda zagen hun moeder graag en ze hebben goed voor haar gezorgd. Ze was de goede grootmoeder en overgrootmoeder, in de weer en belangstellend naar hen. Voor Marcelline was de familie belangrijk, ze is bij velen een helpende hand gaan toesteken.
Marcelline heeft veel sierdoekjes genaaid en sokken gestopt. Veel heeft ze gelezen over geschiedenis, over het koningshuis en de oorlog. Ze kon goed zingen.
Als gelovigen nemen we afscheid van haar in de kerk van Kortrijk-Dutsel: hier is ze eens gedoopt, gevormd en is ze twee keer getrouwd. Het geloof van haar jeugd heeft ze altijd bewaard. Biddend was ze met de Hemel verbonden, ze bad het rozenhoedje, er waren de bedevaarten naar Lourdes en Scherpenheuvel en ze kwam trouw naar de Mis in het rusthuis. Vanuit haar geloof wist ze dat het sterven niet het einde van alles is. Eens had Marcelline een bijna-dood-ervaring, ze zag in het licht haar ouders en familie terug. Toen werd ze teruggestuurd uit het Licht, moest ze nog een beetje blijven want haar tijd was nog niet gekomen. Nu is haar leven, dat bijna een eeuw overspande, Eeuwigheid geworden. Ze staarde in die laatste uren naar boven. In het Licht aan de Overkant mag ze nu thuiskomen, in liefde en gebed blijven we met haar verbonden, over de grens van dit leven.

Op woensdag 18 november 2020 was er in onze Sint-Catharinakerk de kerkelijke uitvaart van Cilia Demarsin echtgenote van André Andries, Dutselstraat. Ze werd geboren te Kortrijk-Dutsel op 1 mei 1936 en is er thuis overleden op 11 november 2020.
Onverwacht is er die lege plaats. Ongemerkt, in haar slaap, is Cilia overleden. Ze was die nacht gevallen, maar het leek allemaal niet zorgelijk. De ochtend daarop is ze niet meer wakker geworden. Haar sterven heeft ons allemaal stil gemaakt, de dood is gekomen als een dief in de nacht. Aan dit sterven ging een moeizame weg vooraf. De laatste tijd begon de hoge leeftijd toch wel te wegen, ze had pijn en bijna geen kracht, het gaan werd moeilijker en ze had schrik om te vallen.
We bewaren van haar het beeld van een zorgzame en ijverige vrouw. Als huisvrouw heeft ze het beste van zichzelf gegeven, daarnaast was er ook nog de zorg voor de aardbeien en de zorg voor de hof. Ze was altijd druk aan het werken en het deed haar de laatste tijd pijn dat het nu allemaal niet meer ging.
Haar familie was haar dierbaar. Met André was ze 56 jaar getrouwd, in al die jaren hebben ze samen zoveel gedeeld, “goede en kwade dagen, ziekte en gezondheid”, zoals ze eens aan elkaar hadden beloofd voor het Altaar van onze kerk. Ze waren gelukkig samen, nooit maakten ze ruzie. Voor haar kinderen was ze de bezorgde moeder. Ze was bemoederend voor haar kinderen en kleinkinderen. Ze was bekommerd om haar kleinkinderen, elke keer vroeg ze naar hen.
Cilia genoot van de kleine dingen van het leven: ze las veel nu, ze keek graag naar documentaires over dieren en naar schlagers. Op dinsdag gingen Cilia en André samen met een groepje uit de buurt fietsen, dat hebben ze graag gedaan.
Het geloof dat ze thuis had meegekregen heeft ze altijd bewaard. Lang kwam ze samen met André naar de Eucharistieviering. Samen met André ging ze ook naar Onze Lieve Vrouw van Scherpenheuvel. Zovele kaarsjes heeft ze gebrand, een teken van haar gebed dat alles goed mocht gaan met haar dierbaren. Nu mag ze bij de Verrezen Heer voor hen en voor ons allen ten beste spreken.

Op donderdag 10 december 2020 was er in onze Sint-Catharinakerk de kerkelijke uitvaart van Marcel Van Cleynenbreugel echtgenoot van Lea Minnen, Delleput. Hij werd geboren te Leuven op 29 maart 1939 en is thuis te Kortrijk-Dutsel overleden op 3 december 2020.
Het is een lange en moeizame weg geweest naar dit sterven. Twintig jaar was Marcel getekend door zijn ziekte.veel heeft hij geleden. Nu was het kaarsje op. In zijn zetel is hij overleden, omringd door zijn gezin. Zoals hij geleefd heeft, zo is hij ook overleden: stil en onopvallend.
Zijn gezin bewaard van hem het beeld van een stille en rustige mens, de vrolijke man die van lachen hield. Hij heeft hard gewerkt, in de fabriek maar daarna ook thuis was er het landbouwerswerk. Er waren zijn bezigheden met de aardbeien, op het veld en ook de zorg voor de paarden. Vanaf zijn zestigste levensjaar werd het allemaal moeilijker en dat was niet gemakkelijk voor hem.
Zijn gezin was hem dierbaar. Met Lea was hij 55 jaar getrouwd. In al die jaren hebben ze zoveel samen gedeeld, “goede en kwade dagen, ziekte en gezondheid” zoals ze eens aan elkaar hadden beloofd voor het Altaar van de Heer. Met een grote liefde en zorg is Lea Marcel nabij geweest in die zware tijd van ziek zijn, tot het laatste moment was ze hem zorgend nabij. Zijn zorgen gingen uit naar zijn kinderen en kleinkinderen, voor hen leefde hij. Voor zijn kinderen was hij een goede vader en hij hield veel van zijn kleinkinderen, voor hen was hij de bezorgde grootvader.
Marcel genoot van de kleine dingen van het leven. Hij genoot van het land en de paarden, lang ging hij met zijn scooter naar de wei. Afgelopen oktober ging hij ook nog naar het land kijken. Lang was Marcel ook muzikant bij fanfare Sint-Catharina. Aan muziek bleef hij plezier hebben en zijn trompet bleef hem dierbaar.
Als gelovige mensen nemen wij nu afscheid van hem. Het geloof dat hij thuis meekreeg, heeft Marcel in zijn hart altijd bewaard en in het leven van alledag in praktijk gebracht. Voor ons is dit sterven niet het einde van alles maar de Overgang naar het Leven bij God. Daar is al het oude voorbij, geen lijden meer. In de woonkamer waar Marcel overleden is, staat de kerststal; Marcel mag nu thuiskomen in het Eeuwige Kerstmis.

Op donderdag 11 november 2021 was er in onze Sint-Catharinakerk de kerkelijke uitvaart van Marie-Louise Elsen echtgenote van Gaston Vrancken, Dutselstraat. Ze werd geboren te Wezemaal op 2 december 1935 en is overleden te Lubbeek op 5 november 2021.
De laatste maanden zijn niet gemakkelijk geweest voor Marie-Louise. We mogen zeggen dat de dood als een welkome vriend is gekomen, als een bevrijding. Gaston was dicht bij haar toen ze stilletjes naar de Eeuwigheid is gegaan.
Het grote woord waar we haar leven kunnen mee samenvatten is zorgzaamheid. Ze leerde zorgen in het grote gezin van 14 kinderen waarin ze werd geboren, ze zorgde voor haar eigen gezin, haar zorgzaamheid is altijd gebleven, ook wanneer het allemaal moeilijker werd. Als huisvrouw en in de winkel heeft ze het beste van zich gegeven, lange dagen waren het voor haar. Marie-Louise had een medeleven met alles en iedereen en daarbij vergat ze ook haar eigen zorgen.
Met Gaston was ze 62 jaar getrouwd, in al die jaren hebben ze zoveel met elkaar gedeeld. Zolang het mogelijk was heeft Gaston voor Marie-Louise gezorgd. Voor haar kinderen was ze de zorgzame moeder, altijd was ze er voor hen, ze vertroetelde hen en altijd werd er gezorgd voor lekker eten. Ze heeft haar kinderen leren werken en het huishouden geleerd. Ook voor haar kleinkinderen was ze een warme thuis, ook zij werden voor haar verwend. Haar achterkleinkinderen waren haar trots. De familieband was belangrijk voor haar. Wanneer haar familie bij haar was, genoot ze. Ze had haar gezin graag bij zich. Ze hield van spelletjes spelen, kaarten, de uitstappen naar KVLV.
Het geloof dat ze thuis had meegekregen is altijd haar kracht en sterkte geweest. Biddend was ze met de Hemel verbonden. Veel heeft ze gebeden en vele kaarsen werden door haar gebrand en ze vond verhoring. Elke avond heeft ze voor allen gebeden, haar dierbaren gaf ze een kruisje “God zegene u en God beware u”. De kracht van het gebed heeft ze ook doorgegeven aan haar dierbaren. Eigenlijk apart dat Marie-Louise precies op de veertigste sterfdag van haar moeder is overleden. Zoveel sprak ze over haar en precies op die 40ste sterfdag lijkt het of moeder haar kind is komen halen om de grote familie aan de Overkant te vervoegen. Van daar mag ze over haar dierbaren waken en in grote zorgzaamheid ten beste spreken bij de Heer.

Op dinsdag 21 december 2021 was er in onze Sint-Catharinakerk de kerkelijke uitvaart van Emilienne Pardon weuwe van Jules Van Hoeyveld, Vekestraat. Zij werd geboren te Kortrijk-Dutsel op 10 augustus 1921 en is thuis te Kortrijk-Dutsel overleden op 14 december 2021.
Afgelopen augustus genoot ze nog van haar 100ste verjaardag. Ze is maar een week ziek geweest, tot het laatste moment is ze helder gebleven maar de krachten waren op.
Emilienne was een goed mens, en vooral een harde werker. Ze heeft altijd voor iedereen gezorgd: voor haar vader, voor haar gezin, voor de kleinkinderen. Ze had graag mensen rond zich heen. Haar huis is altijd een zoete inval geweest. Het recept om 100 jaar te worden was: “Altijd werken, dan heb je geen tijd om te peinzen”. Zo leefde ze: altijd hard gewerkt, thuis, in het huishouden, maar ook op de kleine boerderij met dieren, graan, aardappelen, groenten en fruit. Zo teelden ze spruiten, spinazie, perziken, kersen, appelen en peren en natuurlijk ook aardbeien. In de eerste jaren na de oorlog reed ze met een volgeladen fiets naar de vroegmarkt in Leuven om de waren aan de man te brengen. En later reed ze met het karreke volgeladen met aardbeien naar de markt in Kortrijk-Dutsel. Ook thuis werd er veel verkocht, o.a. spinazie en aardappelen. Commerce doen was haar lang leven. Werken was haar hobby, zondag en werkendag. De bloemenhofjes lagen er altijd perfect onderhouden bij, dat was meestal zondagwerk. En kuisen en opruimen en vuurke stoken toen dat nog mocht. Alles moest in orde zijn. Door de artrose kon ze echter de laatste jaren niet veel meer doen, en dat maakte haar ongelukkig. Want niemand kon eten maken en kuisen zoals zij. En de hofjes niet meer zelf kunnen onderhouden, dat was allemaal moeilijk te aanvaarden.
Met Jules was ze meer dan 74 jaar getrouwd. Hij overleed vorig jaar in april. Tot kort daarvoor woonden ze nog samen thuis. Voor haar kinderen was ze de goede en bezorgde moeder, ze heeft zichzelf altijd weggecijferd voor haar kinderen en ook voor de kleinkinderen waar ze regelmatig voor zorgde. De klein- en achterkleinkinderen waren zeer geliefd. Ze brachten haar dan ook nog geregeld een bezoekje; tot driemaal toe was er een viergeslacht.
Haar kinderen hebben ook goed voor haar gezorgd. Dankzij hun zorgen kon Emilienne tot de laatste moment thuis blijven wonen. Zo dikwijls zei ze de laatste tijd gezegd: “Jules, kom mij halen”. Haar bede is nu verhoord. Ze mag nu voor Eeuwig Kerstmis vieren bij de Heer.

Op zaterdag 29 januari 2021 was er in onze Sint-Catharinakerk de kerkelijke uitvaart van Wiske Piette weduwe van Maurice Coomans, Dutselstraat. Zij werd geboren te Kortrijk-Dutsel op 5 februari 1930 en is overleden te Lubbeek op 22 januari 2022.
Het laatste stukje levensweg van Wiske was niet gemakkelijk. De krachten waren op en het was goed geweest. Maar haar sterke hart bleef strijden. Lange dagen en nachten hebben haar kinderen bij haar gewaakt en haar nabij geweest tot het laatste ogenblik.
Wiske was een sterke en bescheiden vrouw, gedecideerd, zorgzaam, een doorzetter, niets was onoplosbaar als je maar wilde . Wiske hield van mensen om zich heen. Gastvrij ontving ze iedereen, altijd in voor een babbeltje, koffie drinken, altijd moest er iets zijn om uit te delen. Wat heeft ze veel wafels gebakken, taarten en gateaus. Bij Wiske hebben veel mensen een luisterend oor gevonden, dingen die men tegen haar zei, waren veilig bij haar. Ze was een soort biechtmoeder, “Ik zal er voor bidden”, zei ze. Zorgen is altijd een belangrijk woord geweest: ze zorgde voor haar ouders, ze zorgde voor haar gezin. Als huisvrouw gaf ze het beste van zichzelf. Er zijn ook de herinneringen aan de tijd dat ze op zovele plaatsen het lidgeld ging ontvangen voor het Wit-Gele Kruis, dat ze ging koken op feesten.
Met Maurice was ze meer dan 70 jaar getrouwd. Zijn overlijden bracht een grote verandering teweeg. Zelf nam ze de beslissing om naar het rusthuis te gaan. Voor haar kinderen was ze de strenge maar rechtvaardige moeder, begaan, ze trok zich alles aan. Ze was dankbaar wanneer het gezin samen was. Met haar kleindochter was er een sterke band, lange jaren is ze daar ook geweest. Net in deze periode waarin er wordt uitgekeken naar het tweede achterkleinkind is de oudste generatie overleden, “komen en gaan”, noemde Wiske het.
Wiske was een diepgelovige vrouw. Wat heeft ze in haar leven veel gebeden en verkregen van de Hemel. Als er dingen waren, dan bad ze altijd voor de goede oplossing; met het gebed werd alles opgelost. Moeder Maria en Don Bosco hebben veel bij de Heer voor de intenties van Wiske ten beste gesproken. Ze had ook een sterk Verrijzenisgeloof. Dat hebben we ook in het laatste anderhalf jaar gezien. Voor Wiske was Maurice niet weg, de band bleef, ze bleef met hem spreken, hij was geen afwezige, er was de blijvende verbondenheid. Nu mogen ze weer samen zijn bij de Heer.

Op vrijdag 5 augustus 2022 was er in onze Sint-Catharinakerk de kerkelijke uitvaart van Gaston Vrancken weduwnaar van Marie-Louise Else, Dutselstraat. Hij werd geboren te Kortrijk-Dutsel op 7 februari 1936 en is overleden te Bonheiden op 31 juli 2022.
Zijn sterven heeft ons allemaal nog verrast. Enkele weken geleden was hij op zondag nog in de Mis en vertelde hij over zijn ziekenhuisopname. Hij had er goede moed in en we wensten hem alle goeds toe en spoedig weer terug in Kortrijk-Dutsel, in zijn gezin en in onze geloofsgemeenschap.
Ook al was Gaston al de 86 voorbij, hij stond nog midden in het leven. In zijn huis aan de Dutselstraat leefde hij zijn leven. Met een glimlach op het gezicht en optimistisch ging hij zijn levensweg. Zijn gezin schreef op de rouwkaart dat hij elektricien in hart en nieren was en zo herinneren veel mensen hem ook. In zijn beroepsleven heeft hij altijd het beste van zichzelf gegeven, sluitingsuren waren niet belangrijk, als hij mensen maar kan ten dienste staan.
Gaston was en familiemens. Hoe heeft hij gezorgd voor Marie-Louise, zolang hij kon gezorgd dat ze thuis kon blijven. 62 jaar huwelijksleven. Negen maanden geleden overleed Marie-Louise, Gaston was bij haar toen ze overleed. De sterke band die hen al die jaren samen hield mocht blijkbaar niet lang onderbroken zijn. Zijn gezin was hem dierbaar. Hij was de pater familias die een groot hart had voor zijn grote gezin.
Gaston was een blije christen. In het dagelijkse gebed was hij met de Hemel verbonden. Hij voedde zijn geloof in de wekelijkse zondagsmis.Lang heeft hij op zondag ook de Heilige Communie gebracht bij enkele hoogbejaarde buren en voor zijn echtgenote. Hij was een trouwe parochiaan en het deed hem pijn te zien hoe velen in onze tijd niet meer hun geloof beleefden en geen inzet meer toonden voor de gemeenschap. Hij had een grote genegenheid voor de priesters, de priesters konden altijd op zijn steun rekenen. Voor hem was het sterven van Marie-Louise niet het einde van alles. Ook voor hemzelf was het sterven geen eindpunt. Zo heeft hij afscheid genomen van dit leven. Mensen die hem in die laatste dagen bezochten, gingen gesterkt door zijn diepe geloof van hem heen. Zijn gezinsleden mochten niet droevig zijn, hij was dankbaar voor de lange tijd dat hij hier mocht leven maar nu ging hij naar de Plek waar zovelen al waren en daar zullen we hem en hen ook eens terug zien.

Op donderdag 20 oktober 2022 was er in onze Sint-Catharinakerk de kerkelijke uitvaart van Jeanne De Keyser weduwe van René Verbinnen, Bruul. Ze werd geboren te Rillaar op 13 mei 1930 en is overleden te Leuven op 12 oktober 2022.
Jeanne is altijd een sterke vrouw geweest, zelfstandig, ze hield van het leven.
In die laatste weken hebben we die eigenschappen ook gezien. Ze was gevallen en verbleef in het ziekenhuis. Het was een tijd van hopen en vrezen. Ze voelde dat het wat minder werd. En toch, ze bleef strijden want ze wilde terug naar haar huis aan de Bruul. Haar gezin was bij haar toen ze is overleden.
Denkend aan Jeanne komen ons de woorden: doorzetter, strijdvaardig, creatief voor de geest. Ze was lief voor elk. Elk rond haar moest het goed hebben. Ze had een ijver en een levensvreugde tot in haar hoge jaren, ze wilde nog zoveel. Jeanne was gastvrij, elk was welkom bij haar, en ze zorgde bij bezoekjes dat je niets tekort kwam.
Ze heeft hard gewerkt in de aardbeienplantages en voor haar huishouden.
Haar gezin was haar dierbaar, de band was sterk. Met René was ze 66 jaar getrouwd, toen hij zes jaar geleden overleed. Samen hebben ze zoveel met elkaar gedeeld. Er was ook de zware beproeving van het overlijden van hun zoon Firmin. In de laatste moeilijke tijd heeft ze goed voor René gezorgd. Als moeder was ze altijd in de weer, altijd content. Voor haar kleinkinderen was ze oma en vriendin, bezorgd en bekommerd, ze bleef met hen meeleven.
Er zijn mooie herinneringen bij haar kleinkinderen aan de tijd dat ze bij Jeanne opgroeiden, de vakanties en het logeren. Jeanne kon genieten van de kleine en mooie dingen van het leven. Er was de zorg voor haar tuin, voor de bloemen, haar orchideeën. Er was het handwerk: naaien, breien en haken.
Het geloof dat ze thuis meekreeg, heeft ze altijd bewaard. Op de Hoogdagen werd haar de Communie gebracht en ze was dankbaar dat de Heer zo naar haar toekwam. Als laatste van haar generatie in de familie is ze nu heengegaan. Moge ze nu , samen met die vele anderen, thuiskomen in de Eeuwige Stad van God.

Op vrijdag 28 oktober 2022 was er in onze Sint-Catharinakerk de kerkelijke uitvaart van Florent Vrancken weduwnaar van Elza Meynaerts, Gravenstraat. Hij werd geboren te Kortrijk-Dutsel op 5 augustus 1937 en is overleden te Leuven op 24 oktober 2022.
Florent was nu twee weken in het ziekenhuis. Hij heeft zeker niet verwacht dat hij zou sterven. Hij was eigenlijk nog veel te optimistisch om te denken dat hij doodging.
We bewaren van hem het beeld van een man die behulpzaam was voor anderen. Hij was een flapuit en hij verbloemde zijn mening niet, naar niemand. Maar ook al kon het wel eens hard en koppig overkomen, hij had een goed hart en hij bedoelde het ook goed. Hij had een medelijdend hart en wie het minder had, kon altijd op zijn hulp en gulheid rekenen.
Als schrijnwerker heeft hij het beste van zichzelf gegeven. Florent was een ambachtelijke man. Hij had een stielmansoog en met zijn kennis en ervaring kon hij veel maken. Hij heeft veel voor mensen gemaakt. Hij heeft hard gewerkt en hij gaf dat ook aan zijn kinderen mee.
Zijn gezin was hem dierbaar. Met Elza was hij bijna zestig jaar getrouwd, trouw “in goede en kwade dagen, in ziekte en gezondheid, in armoede en rijkdom” zoals ze eens aan elkaar voor het Altaar van de Heer hadden beloofd. Florent heeft dat op een edelmoedige manier waar gemaakt. Elf jaar heeft hij dag en nacht voor zijn echtgenote gezorgd en zich weggecijferd opdat ze thuis kon blijven en thuis kon sterven. Het sterven van twee van zijn kinderen Wim en Kris heeft hem ten diepste getekend. Florent zag zijn kinderen graag al was hij niet de emotionele man die dat ook zei. Hij was bezorgd om hen en als ze hulp nodig hadden, dan stond hij er. Zijn kleinkinderen waren heilig voor hem.
Florent kon genieten van de kleine dingen van het leven: lang was hij duivenmelker, hij maakte graag een babbeltje met mensen en hij hield van sport kijken op televisie.
In het geloof van zijn jeugd nemen we afscheid van hem. Doorheen de goede en kwade dagen van het leven was zijn geloof in het Eeuwige Leven gebleven. De foto van Elza met daarbij het kaarsje was een teken van blijvende verbondenheid met elkaar, over de grens van dit leven. In de laatste jaren zijn er zoveel van zijn dierbaren hem voorgegaan, nog geen drie maanden geleden zijn laatste broer Gaston. Ze mogen nu weer allemaal samen zijn.

Op zaterdag 10 december 2022 was er in onze Sint-Catharinakerk de kerkelijke uitvaart van Alfred Coosemans weduwnaar van Magda Pauwels, Gobbelsrode. Hij werd geboren te Kortrijk-Dutsel op 12 januari 1945 en is overleden te Leuven op 5 december 2022.
Het sterven van Alfred heeft ons allemaal stil gemaakt. Enkele keren was hij in de afgelopen maanden in het ziekenhuis, het was hopen en vrezen. De gezondheid ging zo hard achteruit. Alfred voelde zelf dat het op was. Zijn gezin was bij hem toen hij is overleden.
Alfred was een harde werker, loyaal. Landbouw en cultuur en wetenschap was zijn leven. Als ingenieur werkte hij lange jaren bij Bosch in Tienen. Als zoon van landbouwers kreeg hij het boerenleven met de paplepel mee. Hij was landbouwer in hart en nieren. Met de kleine tractor deed hij de dingen op het veld nog zelf, het landbouwerwerk was voor hem rustgevend. Hij leefde met de natuur, met de fiets ging hij naar het veld gaan kijken.
Zijn gezin was hem dierbaar. Met Magda deelde hij lief en leed tot ze 23 jaar geleden bij een ongeluk overleed. Moedig is hij zijn weg verder gegaan en niet bij de pakken gaan neerzitten. Hij zorgde voor zijn kinderen als vader en moeder. Hij was fier op hen, studeren was belangrijk, ze mochten niets tekort komen, hij was voor hen de zorgzame vader. Zijn kleinkinderen waren zijn god en voor hen was hij hun god: hij gaf het beste van zichzelf voor hen, alles mocht, mooie herinneringen aan zovele mooie gebeurtenissen met hen.
Het eenvoudige maakte hem gelukkig. Het materiele was niet belangrijk maar mensen en de natuur. Hij heeft hard gewerkt in het verenigingsleven. Er was zijn inzet in de KWB, hij was graag tussen het volk, praatte met elk en de mensen hadden hem graag. Hij genoot van de landbouw, het verenigingsleven, de tuin en de groenten, vol passie kon hij vertellen over de bloemen en zijn hof, hij ging veel weg naar musea, hij maakte filmpjes.
Alfred was een gelovig man, trouw aan het geloof dat hij thuis had meegekregen. Tot de laatste mogelijke zondag kwam hij naar de Mis, zijn vaste plaats in de kerk van Kortrijk-Dutsel. Het kerkgebouw was hem dierbaar, hij wist zoveel van de geschiedenis. Hij is zes jaar, van 2011 tot 2017, een gewaardeerd lid van de kerkraad geweest. In die hoedanigheid heeft hij de eerste fase van de restauratie van onze kerk opgevolgd, trouw woonde hij de werfvergaderingen bij. Moge de Heer hem nu belonen voor zijn inzet en trouw.

Op zaterdag 17 december 2022 was er in onze Sint-Catharinakerk de kerkelijke uitvaart van Fré Van Inthout weduwnaar van Maria Van Nerum, Linden. Hij werd geboren te Kortrijk-Dutsel op 5 september 1923 en is overleden te Linden op 12 december 2022.
Kort na zijn negenennegentigste verjaardag werd Fré ziek en sindsdien werden de krachten steeds minder. Hij heeft het zelf ook aangevoeld want hij zei: “Ik zal hier niet lang meer zijn”. Toch nog onverwacht is hij overleden, in zijn vertrouwde huis.
We bewaren van Fré het beeld van een mens die altijd content was. Hij had een sterk geheugen, hij kon vertellen over gebeurtenissen en mensen uit het verre verleden. Tot zijn laatste dag is hij een zelfstandig man geweest. Tot enkele jaren geleden reed hij met de auto. Met wat hulp van zijn kinderen kon hij in zijn huis blijven. Hij was gastvrij: als je bij hem kwam, dan moest je ook iets drinken. Hij was een harde werker. Met het boerenleven was hij helemaal verbonden, de akkers en de dieren bleven zijn aandacht hebben. Tot enkele jaren geleden heeft hij in zijn hof gewerkt.
Met Maria deelde hij lief en leed tot ze op Lichtmis 2001 overleed. Voor zijn kinderen was hij een strenge maar rechtvaardige vader. Met zijn kleinkinderen had hij een goede band. De achterkleinkinderen kwamen graag, ze zaten graag hem op schoot. Er zijn herinneringen aan hoe hij gedichten die hij zelf eens in zijn kinderjaren had geleerd, voordroeg voor zijn achterkleinkinderen. Hij was dankbaar dat zijn kinderen elke vrijdag thuis samen kwamen. Er zijn de mooie herinneringen hoe met nieuwjaar alle generaties bij hem samen kwamen.
Fré kon genieten van zijn vechthanen vroeger, er waren zijn konijnen en hij hield van het kaartspel en een babbeltje met zijn trouwe vrienden. Hij volgde de koers, de cross en het nieuws op televisie.
Het geloof dat hij thuis had meegekregen heeft hij altijd bewaard. Vroeger is hij veel naar de kerk geweest, zolang het kon ging hij op de hoogdagen naar de kerk. Naar vele uitvaarten is hij geweest. Daar heeft hij zo dikwijls horen verkondigen dat de dood niet het laatste woord heeft. Door zijn bijzonder hoge leeftijd heeft hij al de familieleden van zijn generatie en vele vrienden overleefd. Zovelen zag hij voorgaan, nu is hij ook die weg naar het Eeuwige Leven gegaan. Hij mag aan de Overkant, in het Leven bij God, zovelen terugvinden.

Op donderdag 29 december 2022 was er in onze Sint-Catharinakerk de kerkelijke uitvaart van Francine Morren echtgenote van Fred Wallace, Gobbelsrode. Zij werd geboren te Leuven op 4 februari 1939 en is er overleden op 22 december 2022.
Het laatste stukje levensweg is voor Francine niet gemakkelijk geweest. Ze is altijd een heel zelfstandige vrouw geweest. We kunnen begrijpen hoe moeilijk het voor haar was om in de afgelopen jaren zo afhankelijk te moeten zijn. Die laatste dagen in het ziekenhuis hoefde het voor haar niet meer. Ze was op. De dood was voor haar een welkome vriend. “Ik wil sterven”, zei ze. Haar gezin heeft in die laatste dagen dag en nacht bij haar gewaakt, geen minuut is ze alleen geweest.
Zoals elk mensenleven kende ook het leven van Francine goede en kwade dagen en al die dingen hebben van haar gemaakt zoals we ze hebben gekend. Ze was een vrouw met een sterke wil; klinkt het niet, dan botst het. Ze was ondernemend, open, gastvrij en ze had eigenlijk vele kanten. Ze was vlot, had gevoel voor humor, energiek. Haar leven kende enkele wendingen. Ze was zelfstandige, er zijn de herinneringen aan de krantenwinkel. Dan studeerde ze voor opvoedster, er was de kinderopvang, ze kreeg veel waardering. Ze was graag met kinderen en ouders bezig. Ze was de stichtster van de buitenschoolse kinderopvang Het Kinderhofje.
Met Fred was ze 46 jaar getrouwd. In al die jaren hebben ze zoveel samen gedeeld. Met veel liefde, zorg en geduld is hij haar nabij geweest in die laatste moeilijke tijd. De kinderen en Fred zijn haar ten einde wakend ook nabij geweest. Francine genoot van kleine dingen. Vroeger was er tekenen, documentaires kijken op televisie. Er was bij haar een interesse in verschillende culturen. Andere mensen trokken haar aandacht.
Als christenen spreken we uit dat dit sterven voor ons niet het einde van alles is, niet de ondergang van alles maar de overgang naar het Leven bij God. In die laatste tijd is dat geloof ook nog uitgesproken met haar: ze ging naar haar broer in de Hemel, naar haar ouders, Kerstmis vieren in de Hemel. Ze wilde daar wel eens gaan zien. Nu is het voor haar zo geworden: nu mag ze God zien, van Aangezicht tot aangezicht. Terwijl er bij haar werd gebeden, is ze overleden. In liefde en gebed blijven we met haar verbonden.

Op donderdag 29 december 2022 was er in onze Sint-Catharinakerk de kerkelijke uitvaart van Yvonne Pauwels echtgenote van Constant De Wijngaert, Dries. Zij werd geboren te Sint-Pieters-Rode op 12 augustus 1932 en is overleden te Holsbeek op 21 december 2022.
Toch nog onverwacht is Yvonne overleden. Haar hart wat in al die jaren zoveel heeft gedragen en doorstaan is stilgevallen. Ze is slapen gegaan en niet meer wakker geworden. Haar gezin was dicht bij haar toen ze overleden is. Aan dit sterven ging een lange en moeizame weg vooraf. Zeker dertig jaar was ze aan haar rolstoel gekluisterd, het is niet gemakkelijk geweest voor haar en voor haar dierbaren. En toch heeft het haar niet verbitterd. Ze bleef een zachte en heel vriendelijke vrouw; als ze kon, lachte ze. Ze was dankbaar voor elke attentie en ze was graag overal bij.
Ze heeft altijd het beste van zichzelf gegeven. Enkele jaren poetste ze aan de universiteit. Ze was vooral huisvrouw en ook al was haar gezondheid getekend, ze deed wat ze kon voor haar gezin.
Met Constant was ze 68 jaar getrouwd. Samen hebben ze zoveel gedeeld zoals ze eens aan elkaar beloofden voor het Altaar van de Heer: “goede en kwade dagen, ziekte en gezondheid”. Ze kenden elkaar al 70 jaar en sterk was hun verbondenheid. Met welk een grote zorg heeft Constant Yvonne verzorgd! De lege plaats zal groot zijn. Ze deelden samen de moeilijkheden met de gezondheid maar er was ook het verlies van twee kleine kinderen en een kleinzoon. Voor haar kinderen was ze een goede moeder, ze getuigen zelf dat ze geen betere moeder konden hebben. De kinderen zijn ook oprecht dankbaar voor alle liefde en zorg die vader aan hun moeder heeft gegeven. Ook de kleinkinderen en achterkleinkinderen waren haar dierbaar.
Yvonne ging vroeger graag dansen. Er was de zorg voor het huis, het huis moest proper zijn.
Yvonne was ook een gelovige vrouw. Biddend was ze met de Hemel verbonden. Zittend in haar rolstoel heeft ze veel gebeden. Moge ze nu thuiskomen in het Eeuwige Kerstmis en daar zovele dierbaren terugvinden.

Op dinsdag 31 januari 2023 hebben we als Kerkgemeenschap afscheid genomen van Irene Matthijs dochter van Jozef Matthijs (+) en Julie Swiggers (+), Rusthuis Holsbeek. Zij werd geboren te Kortrijk-Dutsel op 23 juni 1927 en is overleden te Holsbeek op 25 januari 2023.
Irene mocht heel oud worden en de hoge jaren begonnen de laatste tijd toch wel zwaar te wegen, ze werd zo tenger. Maar ze hield van het leven, haar levenswil was zo sterk en ze wilde blijven leven. Het is die laatste weken allemaal zo snel gegaan. Elf januari was ze gevallen, na een operatie en tien dagen in het ziekenhuis was ze weer in het rusthuis. De krachten waren op. Hand in hand met haar zus Jacqueline is ze overleden.
We bewaren van Irene het beeld van een sterke vrouw met een sterk karakter, een goed mens. Irene is altijd alleen haar weg door het leven gegaan en ze voelde zich goed zo. Zee hield sterk aan haar zelfstandigheid. Ze wilde liefst alles zelf doen.. Ze wist wat ze wilde. Meer dan vijftig jaar woonde ze in Brussel, daarna in Rotselaar en de laatste jaren vond ze een thuis in het rusthuis van Holsbeek.
Lang heeft Irene bij Bayer gewerkt.
Ze had een goede band met haar familie. Er zijn de herinneringen hoe ging helpen in de zorg voor haar moeder, toen deze bij haar zus verbleef. Met veel liefde en zorg is haar zus Jacqueline Irene ook nabij geweest in die laatste moeilijke tijd. Ze deed alles voor haar zus, ze waste er voor en bezocht haar trouw. Irene zei het ook: “Jacqueline, ge zorgt goed voor mij.”
Irene heeft in haar leven veel gereisd.
Irene was een diepgelovige vrouw, het christelijke geloof was haar sterkte en haar kracht. In het dagelijkse gebed was ze biddend met de Hemel verbonden. Zolang ze kon is ze naar de Mis gegaan, en daarna volgde ze de Mis op de televisie. Ze was blij wanneer ze de laatste tijd de communie op haar kamer mocht ontvangen, dat maakte haar gelukkig. Haar leven dat bijna een eeuw overspande is nu Eeuwigheid geworden. Moge ze nu thuiskomen bij de Heer, samen met haar ouders, haar broers en zussen en die vele anderen die haar voorgingen naar de Eeuwigheid.

Op zaterdag 1 april 2023 was er in onze Sint-Catharinakerk de kerkelijke uitvaart van Maria Sente echtgenote van Maurice Meurrens, Bruul. Ze werd geboren te Kortrijk-Dutsel op 5 juli 1935 en is overleden te Holsbeek op 27 maart 2023.
De laatste tijd was niet gemakkelijk. Net geen twee maanden geleden vond Maria een nieuwe thuis in het rusthuis van Holsbeek. Ze heeft gevochten om te blijven leven, de krachten waren op. Haar gezin dat al die tijd bij haar waakte was ook bij haar toen ze zachtjes is overleden.
Maria was iemand die zeer gesteld was op haar zelfstandigheid en haar zelfredzaamheid, tot het einde toe. Ze had gouden handen. Ze stond altijd open voor vernieuwingen, een avonturier, al jong had ze haar rijbewijs. Als naaister heeft ze het beste van zichzelf gegeven. Zorgen en eten geven waren ook twee belangrijke begrippen, zorgen en eten geven voor haar gezin natuurlijk maar ook de herinneringen als kookmoeder bij de Chiro en de koffietafels die ze in onze parochie mee verzorgde.
Haar gezin was haar dierbaar. Met Maurice was ze meer dan 68 jaar getrouwd. Ze hebben samen zoveel gedaan. In al die jaren hebben ze zoveel samen gedeeld. De liefde was in al die jaren jong gebleven; “We konden elkaar niet missen”, zei Maurice en “We hebben een mooi leven gehad samen”. De lege plaats zal voor hem groot zijn. Voor haar kinderen was ze de moeder die streng maar rechtvaardig was, ze wilde dat haar kinderen het goed deden en vooruit kwamen, ze gaf hen een warme thuis. Voor haar kleinkinderen was ze de verwennende grootmoeder, herinneringen aan haar koekjes en wafels, het knuffelen. Ook de achterkleinkinderen waren haar dierbaar, een kast met speelgoed was er voor hen.
Maria kon genieten van de kleine dingen van het leven. Er zijn de mooie herinneringen aan hoe ze vroeger gingen kamperen, de vele reizen naar verre oorden die gemaakt werden. Maria bakte veel en zorgde zo voor een “taartsparadijs”.Veel is er gefietst met de fietsclub.
Maria heeft het geloof van haar jeugd altijd bewaard. Biddend was ze met de Hemel verbonden. Voor zovele dingen heeft ze de handen gevouwen. Ook in die laatste tijd zagen we haar bidden en de handen vouwen. Zolang ze kon, kwam ze op zondag naar de Mis. Ze had hier haar vaste plaats in de kerk, op de laatste rij, de plaats van haar grootvader. Zo graag ging ze naar Scherpenheuvel een kaarsje branden. Moge ze nu thuiskomen in het Eeuwige Pasen.

Op zaterdag 22 april 2023 was er in onze Sint-Catharinakerk de kerkelijke uitvaart van Paul Coenen zoon van Roger Coenen (+) en Julia Favier, Lindestraat. Hij werd geboren te Lubbeek op 23 augustus 1950 en is overleden te Leuven op 15 april 2023.
Paul was al jarenlang aan het sukkelen met de gezondheid. Nu was hij weer al vier weken in het ziekenhuis. Het was allemaal niet gemakkelijk, zijn hart was helemaal op en hij heeft het zeker ook aangevoeld dat het einde nu dichtbij kwam. Hij heeft het ook gezegd een week geleden: “Ik geloof dat ik kapot ben”. Zijn familie is hem intens nabij geweest en ze waren ook bij hem toen hij is overleden.
Wanneer iemand sterft, dan komen er vele herinneringen naar boven. Zo is het bij Paul ook. Zijn hele leven is hij thuis gebleven in het huis in de Lindestraat. Er zijn de herinneringen aan zijn meewerken op de boerderij binnen de mogelijkheden van zijn gezondheid, de tijd in het café, zijn werk bij Belhavia op de luchthaven, de kleine klusjes die hij kon doen. Hij had zijn eigen karakter; als je hem belde, dan was hij bereid om te helpen. Hij had een sterk geheugen, kon goed namen onthouden en kende velen. Hij had zijn gevoel voor humor en kon goed moppen vertellen.
Hij is in de weer geweest voor zijn familie. Hij was de steun en toeverlaat voor zijn hoogbejaarde moeder. Voor zijn moeder heeft hij gedaan wat hij kon. Hij zat er ook mee, want de laatste tijd zei hij: “Nu moest ik voor ons ma zorgen en nu moet zij voor mij zorgen”. Het is voor haar een omgekeerde wereld om zo in haar hoge jaren haar oudste kind te moeten zien voorgaan. Zijn gezinsleden waren hem dierbaar, ook de jongere generatie droeg hij in zijn hart. Wederkerig hebben zijn broers en de gezinsleden ook goed voor hem gezorgd en hem nabij geweest. Paul had vele vrienden.
Hij kon genieten van de kleine dingen van het leven. Hij hield van orchideeën. Er zijn de mooie herinneringen aan de uitstappen met het paard, het spelen met de duiven, biljarten.
Het geloof dat hij thuis had meegekregen, heeft hij altijd in zijn hart bewaard. Hij heeft ook uitdrukkelijk aangegeven om als een gelovige vanuit de kerk begraven te worden. Er is bij het sterfbed van Paul ook gebeden en zelf vouwde hij de handen. In liefde en gebed blijven we met hem verbonden, over de grens van dit leven.

Op maandag 8 mei 2023 was er in onze Sint-Catharinakerk de kerkelijke uitvaart van Clementine Pardon weduwe van Mil Swevers, Lubbeek/voorheen Gobbelsrode. Ze werd geboren te Nieuwrode op 18 februari 1933 en is overleden te Sint-Joris-Winge op 1 mei 2023.
Het laatste stukje levensweg van Clementine was moeilijk. Haar gezondheid ging die laatste maanden steeds meer achteruit, haar lichaam smolt weg, ze was op. “Dat ze mij maar komen halen, ik ben het moe”, zei ze. Haar sterven heeft ons toch nog verrast, ook al wisten we dat het steeds dichterbij kwam. Stilletjes is ze overleden.
Clementine was een heel sociale vrouw, een plezante dame, lief en volks, ze was karaktervol, ze wist wat ze wilde. Ze was gastvrij en met elk begaan. Haar huis was dikwijls een zoete inval, mensen kwamen naar haar en er was altijd koffie en taart en ook een ruime keuze aan bier. Ze had graag mensen rond zich en dat maakte haar gelukkig. Hoe meer volk er kwam, hoe liever ze het had. Clementine ging ook graag op stap: ze ging naar drie markten per week, meermaals per jaar naar Lourdes en Tenerife. Bij al die uitstappen kon ze altijd wel op vrienden en geburen rekenen om haar te vergezellen.
Clementine heeft hard gewerkt in de veehandel van haar man, ze heeft de beesten mee verzorgd, er was het aardbeien plukken, het liefste werkte ze in het veld, er was haar taak als huisvrouw.
Met Mil deelde ze lief en leed tot hij onverwacht in 1991 overleed. Voor haar dochter Christiane was ze een bezorgde moeder. Haar dochter heeft er ook voor gezorgd dat Clementine niets te kort kwam. Ze was de grappige grootmoeder, overbezorgd ook. Ze was begaan met haar achterkleinkind. Er was ook een goede band met haar zus Paula en met de familie.
Clementine kon genieten van op reis gaan, eten en op restaurant gaan, ze was een Bourgondiër. Ze zag er graag mooi uit, de haren moesten in de plooi zitten…
Ze was een diepgelovige vrouw, biddend met de Hemel verbonden. Zoveel rozenkransen en heiligenbeelden had ze. Zo dikwijls was ze in Lourdes. Net op de eerste dag van mei, de Mariamaand, is Clementine overleden. Aan de hand van Moeder Maria, bij wie ze zo dikwijls te gast was, is ze de Eeuwigheid binnen gegaan.

Op donderdag 4 januari 2024 was er in onze Sint-Catharinakerk de kerkelijke uitvaart van Malvine Vanderbergh weduwe van Herman Elsen, Lubbeek/voorheen Dutselstraat. Ze werd geboren te Sint-Pieters-Rode op 18 december 1935 en is overleden te Lubbeek op 28 december 2023.
De kerstdagen waren voor Malvine en haar gezin dagen van afscheid nemen. Sinds Kerstmis ging het niet goed. De laatste jaren ging het allemaal minder. Bijna vijf jaar vond Malvine een thuis in Sint-Dominicus in Lubbeek. Omringd door haar gezin is ze overleden.
Malvine was een sterke vrouw met een grote wilskracht. Ze heeft hard gewerkt. Ze is gaan poetsen, er was de teelt van de aardbeien, het kuisen van witloof.
De zorg voor haar gezin was belangrijk voor haar. Er zijn de mooie herinneringen aan de vroegere dagen van Kerstmis en de kermis, dan moesten allen van het gezin bij haar samen komen. Met Herman was ze zestig jaar getrouwd toen hij in 2015 is overleden. Ze deden alles samen en hard heeft ze voor Herman gezorgd in zijn moeilijke tijd. Sinds zijn sterven is het bij Malvine allemaal minder geworden. Voor haar kinderen was ze de bezorgde moeder, ze kon ook streng zijn. Haar kleinkinderen waren haar dierbaar en ze glunderde toen ze haar achterkleinkind zag.
Malvine genoot van het gaan naar de bijeenkomsten van KVLV en van de gepensioneerdenbond. Tot het niet meer ging, heeft ze dat gedaan.
Malvine was ook een gelovige vrouw, biddend met de Hemel verbonden, trouw aan de zondagsmis. Ze had een devotie tot Moeder Maria: twintig jaar is ze met Herman naar Lourdes geweest en elke zondagmiddag gingen ze ook naar de Mis in Scherpenheuvel, en daarna een pannenkoek eten… Lang heeft ze in onze Sint-Catharinakerk elke zondagmorgen uit de Heilige Schrift voorgelezen. De parochie is haar dankbaar voor die vele jaren van trouwe dienst als lectrice. Toen ze niet meer naar de kerk kon komen, was ze dankbaar op zondag thuis de Communie te kunnen ontvangen. Zolang ze kon, kwam ze in het rusthuis naar de Mis en wanneer dat niet ging, was ze dankbaar de Communie op de kamer te kunnen ontvangen. Als christenen nemen we nu afscheid van haar. Vanuit haar geloof en vanuit het voorlezen uit de Heilige Schrift wist ze dat dit sterven niet het einde van alles is, niet de ondergang van alles maar de overgang naar het Leven bij God. Bij de Heer mag ze nu rusten.