Woord van de Pastoor

Huwelijksdingen

Deze week vielen me enkele dingen rond huwelijk en gezin bijzonder op.

Er was deze week het prinselijk huwelijk in Groot-Brittannië. In de media werd uitgebreid verslag gedaan over het huwelijk van prins William met zijn Kate. Twee miljard mensen hebben wereldwijd gekeken naar die Anglicaanse huwelijksviering. Al die mensen hoorden de prins tegen zijn geliefde zeggen: “Ik, William Arthur Philip Louis, neem u, Catherine Elisabeth, tot mijn echtgenote. Ik zal u vanaf nu trouw zijn in goede en slechte tijden, in rijkdom en armoede, in ziekte en gezondheid. Ik zal u beminnen en koesteren tot de dood ons scheidt en volgens de heilige wetten van God. Dat beloof ik u plechtig”. http://www.youtube.com/watch?v=CD1mQuH59RU In onze parochies zit het aantal huwelijken op een dieptepunt. Nog maar weinigen durven een ja-woord uitspreken voor het leven. Velen hebben bindingsangst, velen zien dierbaren mislukken, velen durven zelf geen ja-woord-voor-het-leven uitspreken. Zouden daarom die vele mensen gekeken hebben: een ja-woord voor het leven is geen sprookje maar kan ook vandaag !

In diezelfde week was er in de Vlaamse media een dramatisch bericht. http://www.hln.be/hln/nl/957/Belgie/article/detail/1255999/2011/04/27/12-jarige-pleegt-zelfmoord-wegens-scheiding-ouders.dhtml Een twaalfjarige jongen heeft zich verhangen in het huis van zijn moeder. Hij kon de scheiding van zijn ouders niet verwerken, zo stond in een afscheidsbrief. Het verhaal over deze jongen die de vechtscheiding van zijn ouders niet kon verwerken heeft veel mensen aangegrepen. De ouders waren gescheiden sinds 2007. De jongen woonde de ene week in Tienen bij zijn moeder en de andere week bij zijn vader in Edingen, zo’n honderd kilometer uit elkaar. Volgens buren was het een stille jongen die gebukt ging onder een groot verdriet. Ik heb er deze week nogal wat mensen over horen spreken. In die vele verhalen hoor je dan elke keer dat kinderen zo dikwijls slachtoffer zijn van een breuk tussen de ouders, welke reden men ook aangeeft. Het is bijna een taboe om er iets van te zeggen maar op een of andere manier worden kinderen er toch diep door getroffen als ouders hun ja-woord niet meer kunnen of willen waarmaken. Een dramatisch verhaal als dit mag ons ook daar eens bij stil laten staan.

Op een verjaardag vertelde iemand mij dat hij binnenkort ging samenwonen. Ze waren al eens veertien dagen met elkaar op vakantie geweest. Nu wilden ze binnenkort gaan proberen om samen te gaan wonen. Voegt trouwen dan iets toe ? Hadden ze een trouwboekje nodig dan ? Je hoort het meer dat mensen zeggen geen papiertje nodig te hebben om bij elkaar te blijven. Voor ons, gelovigen, is het kerkelijk huwelijk toch iets meer dan een ja-woord en een trouwboekje. Zie ook: http://www.youtube.com/watch?v=TeN7hhICLZw In het ja-woord wat twee gedoopten naar elkaar uitspreken voor het Altaar van de Heer, verbindt de Heer zich persoonlijk onverbrekelijk met hen. Hij geeft hen de kracht en de sterkte om trouw te blijven aan het ja-woord. Hij gaat echt met hen mee. Ik ben er van overtuigd dat als beide partners echt van dag tot dag uit dat verbond leeft, men die kracht en die genade ook werkelijk zal aanwezig weten en donkere perioden overleven. Dan blijft een huwelijk een sprookje, iets waar men echt beiden gelukkig in blijft met Hem, iets wat de kinderen en de mensen rondom de gehuwden blijvend gelukkig maakt.

Gods Zegen, uw priester en pastoor A. Penne.