Woord van de Pastoor

Even

Soms denk ik bij ontmoetingen met parochianen wel eens: “Die zou wel geschikt zijn voor een bepaalde taak in de parochie”. Als je het dan vraagt, dan is meestal het antwoord dat men het wel graag zou doen maar dat men het te druk heeft. En dan noemen die mensen al hun taken en hun bezigheden op en dan denk ik wel eens: “Ocharme, hebben die mensen nog tijd om te ademen en hoelang gaan die zo een ritme uithouden?”. Iedereen heeft het tegenwoordig druk. Ik hoor eigenlijk bijna niemand zeggen dat men te weinig werk heeft en weinigen komen mij ook spontaan zeggen dat ze heel wat tijd over hebben en aan de slag willen gaan in het parochieleven.

Druk hebben is niet alleen iets van deze tijd. U moet eens in uw Bijbel het eerste hoofdstuk lezen van het Marcusevangelie, verzen 21 tot 39. Er wordt daar een beschrijving gegeven van de activiteiten van Jezus. Er wordt daar een dag beschreven uit het leven van Jezus. Die had het pas druk! Op sabbat gaat Hij naar de synagoge en onderricht daar. Hij drijft daar een onreine geest uit. Dan gaan ze naar het huis van Simon en Andreas en daar geneest Hij de schoonmoeder van Simon. “’s Avonds brachten ze allen bij Hem die ziek waren en die van demonen te lijden hadden. Heel de stad was samengestroomd voor de deur. Hij genas vele zieken van allerlei kwalen en Hij dreef veel demonen uit”. Als je dat leest: wat een drukte, hoe hield Hij het vol? Dat kunnen we lezen: “En in alle vroegte, het was nog nacht, stond Hij op, ging naar buiten naar een eenzame plaats en bleef daar bidden”. Daar geeft de Heer ons ook het goede recept. Maak in de drukte van je leven ook tijd voor stilte en gebed. Het is geen verloren tijd. In je gesprek met de Heer en je luisteren naar de Heer zul je zien wat echt belangrijk is. Daarin zal je de echte prioriteiten van het leven ontdekken!

Iemand stuurde mij in deze dagen een mooi verhaaltje waarin we dezelfde boodschap krijgen:
Er was eens vrouwtje dat zichzelf voorbij liep. Als ze ‘s morgens opstond, dacht ze aan ‘s middags. Als ze ‘s middags aan tafel zat was het weer: "Wat zal ik vanavond eten?" En als ze dan eindelijk ‘s avonds naar bed ging, lag ze weer te piekeren wat ze de volgende dag allemaal zou gaan doen. Telkens als ze op straat liep, rende ze zo hard dat de mensen zeiden: "Die loopt zichzelf nog eens voorbij, die vergeet te leven..." Het vrouwtje praatte ook de hele tijd tegen zichzelf. Om met anderen te praten, daar had ze gewoon geen tijd voor. Ook dat hoorde bij haar "ziekte". En weet je wat ze telkens zei? "Ik moet nog even... Laat ik gauw even... Ik kan nog net even..." "Even" was haar stopwoordje geworden, en dus nu ook haar bijnaam.
Nu was er in het land een dokter die een heel wijs man was. Toen hij dat vrouwtje zag en haar hoorde praten, zei hij; "Mevrouw, u bent heel erg ziek en ik weet wat u mankeert." "Zeg het maar eens gauw dokter, want ik moet nog vlug even..." "Zie je, daar heb je het weer", zei de dokter, "U bent zo haastig, U laat telkens de L liggen." "Wat laat ik liggen?" vroeg ze. "De L", zei de dokter. "Zet de L steeds voor EVEN." "Goed dokter, ik zal het doen," antwoordde ze en weg was ze weer. Maar telkens als ze de L voor "even" zette, schrok ze zich een hoedje. "Ik moet nog L---even......, Laat ik gauw L---even.... ik kan nog net L----even..." Ze wist zich geen raad, plofte in een stoel en zei zacht: "zo kan ik nog wel even......... zo kan ik nog wel Leven." En vanaf dat moment liep ze zichzelf niet meer voorbij. Ze was zich ervan bewust geworden dat haar "even" haar belette van het "leven". Ze besloot van nu af aan te LEVEN en bleef gewoon zichzelf. Ze had de rust van binnen gevonden. Voor iedereen die gehaast door het leven gaat en ook nog van alles "even" moet doen; Denk aan vrouwtje "even", vindt de tijd en de rust om te leven.

Gods Zegen, uw priester en pastoor A. Penne.
www.priesterpenne.be


WE ZEGENDEN EEN NIEUWE KAPEL: https://www.hln.be/holsbeek/honderdtal-gelovigen-aanwezig-bij-inzegening-nieuwe-heilig-hartkapel~a3c00cbb/