Woord van de Pastoor

Lichtmis, kaarsen en sneeuwklokjes

Op 2 februari gaan we in de Kerk het feest van de Opdracht van de Heer vieren, de meesten kennen het feest als "Maria Lichtmis". Het is de veertigste dag na Kerstmis. De Kerk viert dan de "Opdracht van de Heer in de Tempel" en het zuiveringsoffer dat Maria veertig dagen na de geboorte van Jezus volgens de Joodse wet (zoals beschreven in Leviticus, hoofdstuk 12) moest brengen. Het hele verhaal over de opdracht van het Kind Jezus in de Tempel van Jeruzalem kunnen we lezen in het Lucasevangelie, hoofdstuk 2.

Het feest wordt door veel mensen "Maria Lichtmis" genoemd omdat er vanouds op die dag kaarsen worden gezegend en omdat er in die plechtigheid ook kaarsenprocessie wordt gehouden voor de Mis. Het hele gebeuren met kaarsen en licht is een verwijzing naar wie Jezus is en zoals Hij in het evangelie van die dag door de oude Simeon wordt genoemd: “Een licht dat voor de heidenen straalt, een glorie voor uw volk Israël”.  

Het is een mooi gebruik om kaarsen te laten zegenen en die mee te nemen naar huis, sommigen brengen die dag heel wat kaarsen mee om te laten zegenen. Op bijzondere momenten steken ze die kaarsen dan aan. Bij hun bidden voor een bijzondere intentie bijvoorbeeld steekt men dan die kaarsen aan. Het aansteken van een kaars bij het bidden is een uitdrukkelijke vraag dat Jezus Christus ons nabij wil zijn met Zijn Licht, zeker in momenten dat het donker is en dat we zoekend zijn. Het mag trouwens duidelijk zijn: een kaars aansteken zonder gebed heeft geen enkele zin. Niet de kaars doet iets maar ons gebed.  

Enkele jaren geleden was ik op bezoek bij een kloosterlinge die in haar kloosterkapel de mooie taak heeft voor de bloemen te zorgen. Bij elke feestdag zorgt ze voor aparte versiering. Ik kreeg van haar toen het verhaal mee waarom ze met Lichtmis sneeuwklokjes rond het Altaar zet. Dat verhaal wil ik ook met jullie delen. "Na de verdrijving van Adam en Eva uit het paradijs werd het koud op aarde en sneeuwde het constant. Niets was er meer te zien van de bloemen en de bomen waarvan ze zo veel hadden gehouden. Eva was door verdriet zo in zichzelf teruggetrokken dat ze niet hoorde hoe een engel naast haar liep. De engel pakte een sneeuwvlok en zei: "Eva, open je ogen, kijk!" De engel blies op de sneeuwvlok en heel langzaam veranderde die in een klein wit bloempje omgeven door zachtgroene blaadjes met diep verscholen goudgele meeldraden. De engel fluisterde: "Eva, dit bloempje wil een teken van hoop zijn, voor jou en voor alle andere mensen. Het is een teken dat het lente wordt. Het zachte groen staat voor de hoop die altijd blijft leven. De vorm van het bloemetje, een klokje, luidt als het ware de winter uit. Het goudgeel, diep in het hart verscholen, herinnert aan de zon die sterk is en zijn licht laat schijnen over allen." De engel zag dat het gezicht van Eva opklaarde en verdween. Maar overal waar de toppen van zijn vleugels de sneeuw beroerd hadden, verschenen sneeuwklokjes. Maria wordt beschouwd als de tweede Eva, die door het baren van Jezus de weg naar het paradijs opnieuw ontsloot. Het werd gebruikelijk om op 2 februari het altaar te versieren met sneeuwklokjes als verwijzing naar hoop."

Laten we dit feest niet zomaar voorbij gaan.

Gods Zegen, uw priester en pastoor A. Penne.

www.priesterpenne.be

TERUGBLIK OP MIJN VERJAARDAG: http://www.hln.be/regio/nieuws-uit-galmaarden/pastoor-penne-nodigt-parochianen-uit-voor-zijn-verjaardag-a2183662/