Woord van de Pastoor

Blijven getuigen en blijven bidden

Daags voor Kerstmis belde een parochiane mij om thuis het Sacrament van de Biecht en de Heilige Communie te ontvangen. Haar gezondheid liet niet toe om met de kerstdagen naar de kerk te komen. Nadat ze de Sacramenten ontvangen had, sprak ze mij over haar kinderen. Ze heeft goede kinderen, die heel veel voor haar doen maar er is zo’n stil en groot verdriet bij haar omdat ze zo weinig geloof bij haar kinderen merkt en al helemaal geen kerkgang. Net als veel gelovige ouders worstelt ze met de vraag wat ze toch verkeerd heeft gedaan dat ze het geloof in Jezus Christus niet heeft kunnen doorgeven. Ik was bijzonder getroffen dat ze mij vertelde dat ze toch bleef getuigen wat het geloof voor haar betekende, er toch bleef over spreken en dat de kleinkinderen bij examens en moeilijke dingen grootmoeder altijd duidelijk vroegen om voor hen te bidden en een kaars aan te steken. Het gebed en de kaars van moeder en grootmoeder werken voor hen altijd, dat zeggen ze blijkbaar bij elke ontmoeting. Ze hoopt ook voor de jonge generatie dat ze toch eens bij Jezus Christus mogen uitkomen.

Deze vrouw vertelde mij dat ze ooit eens van iemand een gebed had gekregen wat ze elke dag voor haar gezin bidt. Het gebedsprentje is helemaal versleten, een duidelijk teken dat het iedere dag wordt gebruikt. Ik was bijzonder getroffen door het mooie gebed.  Dit verhaal en het gebed mag ik van deze parochiane hier weergeven omdat ik denk dat veel van onze parochianen dat gebed ook zeker willen bidden voor hun kinderen en dierbaren:

“God, ik kan mijn kinderen het geloof niet geven. Genade is niet bij de erfenis. Het gebed voor hen is mij nog slechts gebleven, dat ik in Uw Rijk straks geen kinderen mis. Ik kan mijn kinderen het geloof niet geven. Dus pleit ik dagelijks, Heer, op Uw Verbond. U was er bij de aanvang van hun leven en toen U vol genade bij hun doopvont stond. U hebt beloofd: Ik wil altijd je Vader zijn. Ik weet niet of ze nog Uw kinderen willen wezen. Dat is, o grote God, mijn twijfel en mijn pijn. Ze leven dikwijls bij U weg, naar ik moet vrezen. Vader, ik wil voor al mijn kinderen vragen en buig mijn knieën voor U elke dag: Wilt U ze in groot erbarmen dragen. Bewaar ze dicht bij U tot aan hun laatste dag. Amen”. Aan dit gebed voegt deze parochiane elke dag een tientje van de rozenkrans opdat ook Moeder Maria ten beste zou spreken voor haar gezin. Ik vond het een mooi getuigenis van hoe een moeder bidt voor haar gezinsleden en ben dankbaar dat ik dit getuigenis ook mag doorgeven. Blijven getuigen en blijven bidden is het enige wat we kunnen doen.

Het komt natuurlijk minder voor maar in de afgelopen tijd getuigde ook een van de vormelingen naar mij dat zijn papa en mama niet in God geloofden, hij wel. Daar beluisterde ik dan het omgekeerde: een twaalfjarige die bidt en oprecht gelooft, ook al doen de ouders er blijkbaar niets van.  Ze lachten er blijkbaar thuis wel eens mee. Hij heeft op zijn slaapkamer een Mariabeeldje, een Kruisbeeld en een wijwatervaatje, vertelde hij en aan de rozenkrans die ik hem gaf, bad hij elke dag een stukje, ook voor zijn ouders en familie. Ik was getroffen door dat mooie geloofsgetuigenis van een van onze vormelingen. Ik heb hem gezegd dat hij maar moet blijven getuigen en blijven bidden voor zijn ouders, het is het enige wat we kunnen.

Gods Zegen, uw priester en pastoor A. Penne.

www.priesterpenne.be