Woord van de Pastoor

Oorlog en vrede

In Tollembeek hebben we onlangs de laatste oud-strijder van de tweede wereldoorlog ten grave gedragen. http://www.nieuwsblad.be/article/detail.aspx?articleid=DMF20130806_00683898 Toen ik daar op het kerkhof stond bij het open graf zag ik daaromheen allemaal dezelfde zerken, allemaal mannen die korte of lange tijd van dichtbij met de realiteit van de oorlog werden geconfronteerd. In de loop der jaren heb ik er nog enkelen gekend, de meesten wilden er bijna niet over spreken over wat ze hadden beleefd en gevoeld in die oorlogsdagen.

Deze week was ik in Galmaarden op huisbezoek bij de laatste parochiaan die in een concentratiekamp heeft verbleven. Tien maanden zat hij in een concentratiekamp, tot op de dag van vandaag heeft hij er nog lichamelijke gevolgen van. Een kranige tachtiger die het als een van de laatste getuigen nog met veel details kan vertellen over een donkere bladzijde in onze mensengeschiedenis.

Onze oude mensen hoor ik dikwijls in gesprekken verwijzen naar de oorlog. Als men ziet hoe er met eten en drinken door kinderen en jongeren wordt omgegaan, dan zeggen ze gemakkelijk: “Die hebben de oorlog niet meegemaakt”, een verwijzing hoe elk kruimeltje en korstje echt voedsel voor ze was. Sommigen verwijzen ook naar de oorlog als ze de geringe geloofsbeleving opmerken: “Moest het eens oorlog worden, dan zouden de kerken weer vol zitten”.  Het is inderdaad zo dat mensen in grote nood en bedreiging ineens gaan bidden en zich richten naar de Heer Jezus, van Wie men dan de enige redding verwacht…

Enkele keren per maand vragen parochianen mij om hun huis te komen zegenen. Misschien een rare wending in dit verhaal maar elke keer begint dat ritueel met de zin: “Vrede zij aan dit huis en allen die er wonen”. Het is een verwijzing naar het Lucasevangelie 10,5-5 waar we lezen: “Als je bij iemand in huis komt, zeg dan eerst: ‘Vrede aan dit huis’. Woont daar een vredelievend mens, dan zal jullie vrede op hem rusten; zo niet, dan zal die naar jullie terugkeren.” Het streven naar vrede mogen we laten beginnen in onze kleine kring van ons gezin, onze familie, onze buurt. Je kunt de mond vol hebben dat er meer inspanningen geleverd zouden moeten worden voor de vrede  in de wereld en dat je tegen oorlog bent maar als je overhoop ligt met de mensen dicht bij je, wat voor recht van spreken heb je dan ? Als christenen worden wij er toe opgeroepen om heel ver te gaan om de echte vrede te bereiken. De Heer Jezus is daarin ook tot het uiterste gegaan: Hij heeft Zijn leven op het kruis voor ons gegeven om de vriendschap tussen God en mens te herstellen en zonde en dood het laatste woord te ontnemen. Vanuit de vrede die Hij hierdoor heeft bereikt, mogen wij vredestichters zijn. Te beginnen in ons eigen huis, onze familie en onze eigen kringen. We zullen ons daar altijd op toe moeten leggen maar het is wel onze taak als christen. Oorlog en ruzie maken is gemakkelijker dan voor vrede zorgen. Ik hoorde een tijd geleden hoe een grootvader aan zijn kleinkinderen vroeg welk spel ze aan het spelen waren. “We spelen oorlogje”, zei één van hen. “Je kunt beter vrede spelen”, had grootvader geantwoord. Na een tijdje kwamen de kleinkinderen vragen: “Hoe doe je dat ?”. Mja, geen gemakkelijke vraag maar wel onze opdracht als volgeling van Hem die zegt: “Zalig die vrede brengen, want zij zullen kinderen van God genoemd worden”. (Matteus 5,9)

Gods Zegen, uw priester en pastoor A. Penne.

www.priesterpenne.be