Woord van de Pastoor

De laatste missionarissen ?!?

De nieuwe Vlaamse zender Vier zendt een reeks uit over de laatste missiezusters: http://www.vier.be/ingodsnaam/videos/de-generiek/10324 en http://www.vier.be/ingodsnaam/programmas/godsnaam  Vanuit onze streken trokken vorige eeuw duizenden zusters, broeders en priesters naar landen waar men Jezus Christus nauwelijks of niet kende. Daar werkten ze hard om hun geloof in Jezus Christus door te geven. Vele plaatsen in Afrika en Azië zijn zo door  inzet van mensen van bij ons plaatsen geworden waar het geloof in Jezus Christus sterk wordt beleefd. Het werk van de laatste Vlaamse missiezusters – veelal hoogbejaarde vrouwen – is nu op de meeste plaatsen overgenomen door plaatselijke mensen. Veel Vlaamse zustercongregaties stuurden vorige eeuw zusters naar landen in Afrika en Azië. Afrikaanse en Aziatische vrouwen hebben zich aangesloten als zuster. Hier in Vlaanderen kwamen er geen roepingen meer maar wel daar. Een groot aantal congregaties telt al lang meer zusters in de missies dan hier.

Ik hoorde onlangs een hoogbejaarde Vlaamse zuster die hier op vakantie was zeggen dat ze terugkeerde en ginds wilde sterven. Het Westen was in haar ogen zelf missie geworden. Een pessimistische of een realistische blik op de zaak ? Ik denk dat die zuster wel eens gelijk kon hebben. Op 7 oktober begint in Rome een synode over de nieuwe evangelisatie. Soms begint het hier in onze streken te lijken op de gebieden waar ik in mijn kinderjaren missionarissen op vakantie hoorde over vertellen. Ze vertelden ons als kind over mensen die bang waren van alle mogelijke geesten, die hopeloos waren als er fouten waren gemaakt, die troosteloos waren dat ze hun doden kwijt waren. Het antwoord daarop was een levende relatie met Jezus Christus die ons constant zegt niet bang te zijn voor wie of wat dan ook. Onze Belgische bisschoppen hebben onlangs een brief geschreven naar aanleiding van het wereldwijde Jaar van het Geloof wat op 11 oktober begint. Ook daar wordt de nadruk gelegd op het belang van een persoonlijke relatie met Jezus Christus. In het christelijke leven gaat het niet op de eerste plaats over het aanhangen van waarden en normen maar over een levende relatie met Jezus Christus. Een vraag die elk zich wel eens mag stellen: heb ik een levende band met de Verrezen Heer, weet ik Hem elk moment dicht bij mij en leef ik echt zo met Hem ?

In mijn kinderjaren hoorde ik wel eens zeggen: “Onze mensen gaan nu naar Afrika maar er komt een tijd dat zij naar ons zullen komen”. Die tijd is nu gekomen. De laatste Vlaamse missiezusters keren terug of sterven op de plek waar ze met vele anderen bloeiende kerken hebben gesticht. Nu komen hier in onze streken steeds meer missionarissen werken. We moeten toegeven dat we arm zijn geworden, dat we hulp van de Wereldkerk nodig hebben, sommigen zullen een zekere hoogmoed aan de kant moeten zetten. Het aartsbisdom Mechelen-Brussel heeft nu al enkele tientallen buitenlandse priesters die hier werkzaam zijn, ook enkele tientallen buitenlandse seminaristen die opgeleid worden om hier te werken. Onze bisschoppen zien nu ook steeds meer in dat we het in onze streken zelf niet meer kunnen: het christelijke geloof moet opnieuw ingeplant worden, er zijn te weinig priesters en religieuzen uit het eigen volk. Stilaan durven onze bisschoppen nu de deuren openzetten: er zullen in de komende tijd steeds meer priesters en religieuzen uit het buitenland moeten komen om de geloofsverkondiging en de sacramenten te garanderen. Ook religieuzen laten buitenlandse religieuzen wonen in de Vlaamse kloosters om ook hier religieuze aanwezigheid te garanderen. Ik geloof dat het goed is dat ze komen, ze zijn welkom, we zijn broers en zussen van een Wereldkerk en ze zullen zeker zoals wij eertijds ginds hier nu Jezus Christus en Zijn bevrijdend woord planten en ons hier sterken in het geloof.

Gods Zegen, uw priester en pastoor A. Penne

www.priesterpenne.be

RADIOMIS: http://www.nieuwsblad.be/article/detail.aspx?articleid=DMF20120907_00287403