Woord van de Pastoor

Zusters

Drie studentes kwamen deze week een interview houden over roeping. God heeft met iedere mens een uniek plan. Mensen zijn geen koeien die wanneer één koe een bepaalde richting uitgaat de rest ook vanzelf volgt. Het komt er op aan om die unieke roeping voor jouw leven te ontdekken en die verneem je in je hart waar God je de weg wijst. De meesten hebben de roeping om een gezin te stichten. Uit hen die alleen door het leven gaan kiest God Zijn priesters en religieuzen. Het was die studentes een openbaring om te horen dat er nog jonge zusters bestonden, dat God ook vandaag nog meisjes en vrouwen “overmand” om hun leven aan Hem te geven. Ja, ze wisten wel dat er zusters bestonden maar ze hadden er eigenlijk nooit een gezien of gesproken. Ja, met carnaval zagen ze wel mensen die als zuster verkleed waren maar in het echt… Dat er nog vrouwen zijn die hun leven helemaal geven aan de Heer en vanuit dat aan-de-Heer-gegeven-zijn bidden en het beste van zichzelf geven voor de medemensen. Het liet me er zelf ook eens bij stil staan. Daar waar tot 20, 30 jaar geleden in elk dorp zusters waren, zijn bijna alle kloosters verdwenen. Jongeren zien ze niet meer, hoe zouden ze er ooit over denken dat het hun weg zou kunnen zijn ? Ook als Kerkgemeenschap hebben we de laatste jaren zeker te weinig oog voor de waarde van het religieuze leven. Wordt het na het Jaar van de Priester geen tijd voor een Jaar van de Religieuzen? Bij die studentes kwamen vragen als: hoe ontdekt iemand dat God je voor het religieuze leven roept ? Hoe zien zusters dat ze iets betekenen voor onze wereld ? Wat moeten jongeren doen die denken dat hun roeping het religieuze leven is ? Ik stelde die vragen deze week aan 2 jonge zusters.

Zuster Margareta Maria van www.zustersvanliefde.be in Kortemark hoorde rond haar zeventiende op roepingenzondag: “Is roeping iets voor mij ?”, die vraag liet haar niet meer los. Na een aantal jaren kwam ze door een priester op meeleefdagen van de Zusters. Al snel voelde ze dat daar de plek was waar de Heer haar wilde. Als verantwoordelijke voor een meisjesinternaat kan ze jongeren – dikwijls uit chaotische gezinnen – warmte en structuur geven. De Zuster is met haar sluier en habijt duidelijk een gelukkige getuige van en verwijzend naar Jezus. In haar gebedsleven bidt ze voor alle vreugde en pijn van de wereld. Zo is haar leven zeker vruchtbaar. Wie denkt geroepen zijn, raadt ze aan niet te twijfelen, in gebed en met begeleiding van een priester de weg te zoeken, er zeker van te zijn dat God voor je zorgt, van je houdt, trouw aan je is en je Zijn Genade geeft om het te kunnen doen.

Zuster Bernadette van www.abdijuden.nl was atheïste, woonde samen en moest op een moment met haar moeder mee naar Lourdes omdat vader niet mee kon. Op die bedevaart drong plots door dat haar levensweg anders moest. Ze leeft nu in de abdij van Uden, teruggetrokken uit de wereld, hun leven is bidden opdat de anderen van de Kerk sterk mogen staan in hun werk. Wie denkt geroepen te zijn, zegt Zuster Bernadette: durf ja tegen Hem te zeggen. Het kan veel van je vragen maar je krijgt er veel voor terug. Je wordt er waarlijk vrij van en ontdekt wat het ware geluk is en wat echt bevredigt.

Ik verwees naar de websites van de kloosters waar de zusters hun roeping beleven, de vitale kloosters hebben bijna allemaal een website als wegwijzer naar jongeren. Het is een goede zaak dat onze kloosters via de internetwegen getuigen van wat hun leven is. Het mag er toe bijdragen dat jong en oud gaan ontdekken dat de Heer ook vandaag nog mensen roept tot het religieuze leven.

Gods Zegen, uw priester en pastoor A. Penne.