Woord van de Pastoor

Gestorven opa

Onlangs deed hier op het einde van een uitvaart een kleinkind een persoonlijk woord. Bijna de hele kerk had tranen in de ogen om die snikkende kleinzoon zo liefdevol en treffend over zijn opa te horen vertellen. Het woordje werd afgesloten met een lied “Opa” van Marco Borsato, http://nl.youtube.com/watch?v=1s3DzWCQAEQ&feature=related .
Ik was getroffen door dat lied omdat het zo treffend de gevoelens van een kind verwoord bij het sterven van een opa. Vanuit kinderogen beschrijft het een hele hoop herinneringen aan een gestorven opa: bij opa op stoel zitten, verhalen en grappen die verteld werden, gemaakte uitstapjes, goede raad die men kreeg, herinneringen aan belevenissen samen. Het lied beschrijft ook de kinderpijn om het sterven: de gestorven opa die hij zag als een stille witte pop, de gesloten ogen, het verdriet, het gemis, pijn om wat voorbij is. Mensen laten dit lied horen omdat er zoveel herkenbaar is. Het valt me als priester op hoeveel verdriet kinderen kunnen hebben om het sterven van een opa of oma, dikwijls zie ik heel dikke tranen uit die kinderogen, ze lijken wel ontroostbaar.

Wanneer komt iemand de eerste keer in aanraking met de dood ? Meestal is het bij de dood van een opa of oma. Ikzelf was vijf toen mijn opa overleed. In enkele weken tijd moest er afscheid van opa genomen worden, hij was pas zesenvijftig. De laatste herinnering – buiten die van de tijd in het ziekenhuis – die ik van mijn opa heb is een beetje zoals in dat liedje van Marco Borsato staat. Die herinnering is dat ik met hem ging wandelen langs de veldwegen van Nederhasselt, dat ik bloemen had geplukt waarvan ik een deel neerzette in een veldkapel op ons pad en een deel meegenomen werd naar oma. Ik weet eigenlijk niet meer hoe mijn ouders het mij hebben verteld maar ik heb altijd geloofd dat opa naar de Hemel was.

Als gelovigen blijven we niet steken bij herinneringen maar wij vertrouwen erop dat het verder gaat over de grens van dit leven. We moeten niet blijven steken in alleen herinneringen en de pijn om het afscheid. We mogen vertrouwen op het woord van de Schrift: “Wij willen u niet in onwetendheid laten over het lot van hen die ontslapen zijn; gij moogt niet bedroefd zijn zoals de andere mensen, die geen hoop hebben. Wij geloven immers dat Jezus is gestorven en weer opgestaan; evenzo zal God hen die in Jezus zijn ontslapen levend met Hem meevoeren.” (1 Tess. 4,13) Dat neemt ons verdriet om wat anders is geworden door het sterven niet weg maar het mag ons wel troost en hoop geven. Wanneer we vol verdriet de vraag willen stellen: “Waar was U, God, toen die mens waarvan ik hield gestorven is ?”, dan mogen we Hem horen fluisteren: “Mijn kind, toen het lichaam van je dierbare het begaf door ziekte of door ouderdom of door een ongeluk of wat dan ook is hij of zij in Mijn Handen gevallen en heb ik hem of haar gedragen naar de nieuwe Hemel en de Nieuwe Aarde en vandaar blijft onze overledene ons nabij”. In deze dagen rond vaderdag waarin velen ook denken aan een overleden vader en opa mogen we ook dat geloof nog eens uitspreken.

Gods Zegen, uw priester en pastoor A. Penne.