Woord van de Pastoor

Mexicaanse griep en elkaar aansteken

Velen volgen met enige vrees het nieuws rond de Mexicaanse griep. Wat eens begon in Mexico zit nu ook al in een aantal Europese landen. Mexicaanse scholen, restaurants en voetbalstadions sluiten tijdelijk de deuren. Mensen zijn bang om besmet te worden. Ook veel kerken sloten in Mexico de deuren, bang als ze zijn dat mensen elkaar gaan aansteken. http://www.refdag.nl/artikel/1407455/Mexicaanse+kerk+houdt+diensten+op+radio+en+televisie.html In de kerken die wel open waren zaten mensen met mondkapjes op. Ik hoorde iemand vertellen dat een bisschop opdracht had gegeven dat de zondagspreek niet langer dan 5 minuten mocht duren, de Mis niet langer dan 20 minuten, geen communie op de tong en geen vredeswens: allemaal bang dat men elkaar zou aansteken.
http://www.demorgen.be/dm/nl/4352/Mexicaanse-griep/article/detail/841552/2009/05/04/Mexicaanse-griep-22-doden-en-568-zieken-in-Mexico.dhtml
Wat normaal een voordeel is, is nu ineens een nadeel van een kerk. Normaal komen gelovigen samen in de kerk om de Heer in de Eucharistie te ontmoeten in Zijn Woord en Sacrament. De gemeenschap die daar in de Eucharistie samenkomt, wordt door de Heer aangestoken met Zijn Vuur om de wereld in te trekken en te getuigen van Zijn Liefde en Zijn Nabijheid, wat het leven ook brengt. Dat samenkomen van veel mensen - in Mexico zijn er dat heel veel - is nu tijdelijk een gevaar voor elkaar.

Dit hele gebeuren mag ons er eens laten bij stilstaan wat dat samenkomen voor mij betekent. Ervaar ik, wanneer ik op zondag of zaterdag of op een weekdag met een grote of kleine gemeenschap samenkom om Eucharistie te vieren, dat de Heer Zelf ons aanspreekt, ons voedt en ons zendt ?

Ik hoor mensen wel eens zeggen: "Ik geloof op mijn eigen manier, ik hoef niet naar de kerk om gelovig te zijn". Mja, je kunt er zo over denken maar toch denk ik dat je geloof zonder het regelmatig te voeden in de Eucharistie letterlijk uitdooft. Iemand maakte ooit de volgende vergelijking: de Kerk is als een groot kolenvuur. De kolen samen geven warmte en licht, het vuur van Christus zorgt daarvoor. Als je er een kool uithaalt en apart legt, zal die kool nog een tijdje gloeien maar stilaan zal hij uitdoven, want hij is los van het grote vuur. Zo is het ook met een gelovige die de band met de gemeenschap van het samen Eucharistie vieren heeft doorgeknipt. Hij zal niet onmiddellijk een ongelovige worden, maar het geloof wordt niet meer gevoed, aangestoken en gesterkt door de Heer in de Ontmoeting met Hem bij uitstek die de Eucharistie is.

Hoe is het met mij ? Is het samenkomen in de Eucharistie, samen met mijn pastoor en die andere gelovigen van de gemeenschap waartoe ik behoor ook voor mij een levensnoodzakelijk moment voor mijn geloofsleven ? En wat ik daar gehoord en beleefd heb, deel ik dat ook met anderen wanneer ik uit die gemeenschap met Zijn Zegen ben weggezonden ? In de meest positieve zin van het woord mogen we elke keer de Eucharistie verlaten, aangestoken door Zijn Vuur om anderen ook aan te steken en te getuigen van de Gekruisigde en Verrezen Heer !

Gods Zegen, uw priester en pastoor A. Penne.