Woord van de Pastoor

Gedachten bij 11 november 2018

YOUTUBE-FILMPJE BIJ DIT WOORD: https://www.youtube.com/watch?v=959R4MQBO2I

Aan staande zondag, 11 november, is het precies 100 jaar geleden dat de Eerste Wereldoorlog eindigde. Elk jaar op 11 november staan we in België stil bij de vele slachtoffers van de Eerste en de Tweede Wereldoorlog en van alle andere oorlogen in de wereld. Miljoenen mensen zijn in oorlogen gestorven. Elk dorp heeft op 11 november een monument en moment om stil te staan bij de eigen bewoners die gestorven zijn voor het vaderland. In elk dorp noemt men dan de namen van mensen uit het eigen midden die gestorven zijn in het oorlogsgeweld. Op vele monumenten staat geschreven: “Aan onze helden”. Ze leven voort in onze gedachten als mensen die hun leven hebben gegeven voor het vaderland. Dikwijls heeft men bij die gesneuvelden het beeld van beroepssoldaten maar veelal waren het gewone jongens die ineens meegesleurd werden in een wereldconflict.

Ik was in de afgelopen tijd bijzonder getroffen door het verhaal van de eerste gesneuvelde uit mijn eigen thuisdorp Nederhasselt. Zijn naam, Désiré Cobbaert, staat bovenaan het monument aan de Nederhasseltse Sint-Amanduskerk. Een tijd geleden kreeg ik ook zijn bidprentje met daarop zijn tragische verhaal. Desiré was een stille jongen, die weinig vreugde in zijn leven kende. Zijn vader overleed toen hij nog geen drie jaar was en zijn moeder was gestorven toen hij 19 was. Hij was de enige jongen thuis met 6 meisjes, maar 2 ervan waren gestorven in het kinderbed. Als enige jongen thuis naar het leger en niet meer weerkeren. Ook Desiré was geen beroepssoldaat maar een eenvoudige jongen die ineens onder de wapens moest. Van de seizoenarbeid moest hij naar het leger en dan niet meer terugkeren, zo lezen we op zijn bidprentje: “Wanneer de oorlog bliksemsnel, als een vervaarlijk iets uitbrak, was Désiré ver van huis aan ’t zwoegen en de tijd wierd hem niet gegund om aan zijn naastbestaanden een afscheidshand te drukken, een laatste vaarwel toe te roepen. Hij schaarde zich vol moed en zonder aarzelen onder de vlag van zijn Regiment, om dien heiligen pand met zweet en bloed te verdedigen. Helaas ! Dien zoeten plicht koste hem het leven ! De wreede dood heeft hem waarschijnlijk niet plotseling geslagen, maar hem uren, dagen misschien wel aan de smartelijkste pijnen overgelaten”. Hij is gestorven op 2 februari 1915 aan zijn verwondingen in het veldhospitaal l’ Ocean in De Panne en ligt begraven op de militaire begraafplaats in Adinkerke. https://www.wardeadregister.be/nl/content/cobbaert-1

Op deze honderdste verjaardag van het einde van de Eerste Wereldoorlog mogen onze gedachten eens gaan naar die vele eenvoudige jongens en mannen uit ons volk die stierven.
Na vier jaar en miljoenen slachtoffers kwam er in 1918 vrede. Hun offer is niet vergeefs geweest. Ook voor hen mag de belofte van de Heer gelden: “Zalig die vrede brengen want zij zullen kinderen van God genoemd worden”. (Matteüs 5,9).

Wapenstilstand mag ons uitnodigen om zelf vredebrengers te zijn. Laten we er minstens voor bidden met de oude, bekende woorden:
Heer
maak mij tot een instrument van uw vrede:
laat mij liefde brengen waar haat is,
eenheid waar mensen verdeeld zijn,
vergiffenis aan mensen die zwak zijn,
laat mij hoop geven aan wie niet meer hoopt,
geloof aan wie twijfelt;
laat mij licht brengen waar het duister is
en vreugde waar mensen bedroefd zijn.
Heer, help mij
niet zozeer om zelf gelukkig te zijn
als anderen gelukkig te maken
niet zozeer om zelf begrepen te worden
als anderen te begrijpen;
niet zozeer om zelf getroost te worden
als anderen te troosten;
niet zozeer om bemind te worden
als te beminnen:
want als ik geef zal mij gegeven worden,
als ik vergeef zal mij vergeven worden,
als ik sterf, zal ik voor eeuwig leven.

Gods Zegen, uw priester en pastoor A. Penne.
www.priesterpenne.be