Woord van de Pastoor

Pastorij

Al een tijdje gaat het bericht door Galmaarden: de pastorij wordt openbaar verkocht op 13 juni om 14.00 uur in het Baljuwhuis. Het zat er al een tijd aan te komen. De laatste pastoor die alleen Galmaarden onder zijn hoede had, is op de pastorij overleden eind 2010; toen enkele maanden later zijn schoonzus-huisgenote verhuisde kwam de pastorij helemaal leeg te staan. Toen ik enkele maanden later hier benoemd werd, werd al aangegeven dat de pastorij te onderkomen was en het voor de gemeente veel zou kosten om ze echt bewoonbaar te maken.

Met een zekere weemoed spreken de mensen in het dorp er over. Een paar honderden jaren hebben op deze plaats de opeenvolgende pastoors en onderpastoors gewoond. Moesten de muren van die oude pastorij kunnen vertellen, ze zouden vertellen over zoveel dingen die de priesters daar met hun parochianen hebben gedeeld: vaders die met vreugde aan de priester een doopsel van hun kind kwamen vragen, jongens en meisjes die hun ondertrouw daar deden, mannen en vrouwen die kwamen spreken met hun priester over grote en kleine problemen.

Kerk en pastorij waren in elk dorp een eenheid. Iedere steen is doordrenkt met gebed. De priesters doen hun Mis in de kerk maar hun brevier en hun rozenkrans bidden ze in hun pastorij en wanneer de pastoors niet meer naar de kerk konden, deden ze dikwijls in hun pastorij de Mis. De mensen van Galmaarden hebben wellicht allemaal nog op het netvlies de televisie beelden staan van de hoogbejaarde pastoor Dedobbeleer die in de pastorij van Galmaarden de Heilige Mis opdroeg: http://www.youtube.com/watch?v=1ozn-j61af0  Sommige mensen zeggen dat ze er nog emotioneel van worden als ze deze beelden zien.

Enkele mensen zegden mij deze week nog: dat die pastorijen toch allemaal zo groot waren ?

Honderden jaren geleden, in een tijd dat de meeste mensen in lemen hutten en eenvoudige huisjes woonden, bouwden ze voor hun priester een groot stenen huis vanuit het diepe geloof dat de priester de man Gods was die hen Jezus gaf in de sacramenten. Ja, ze moeten zich wellicht tekort gedaan hebben om naast hun grote kerken ook een pastorij te bouwen maar het was voor hen het allerbelangrijkste om de Eucharistie te kunnen bijwonen en zonder priester is er geen Eucharistie. Onze voorouders hebben zich zeker tekort gedaan en gespaard en gewerkt maar ze deden het vanuit hun diep rooms-katholieke geloof.

De verkoop van de pastorij in Galmaarden kan een detail lijken maar het mag ons ook eens duidelijk maken hoe erg het met de Kerk in onze streken gesteld is. De pastorijen van Tollembeek en Vollezele kregen al een andere bestemming, Galmaarden was de laatste die de gemeente had. Ook in Bever kregen de 2 pastorijen een andere bestemming. Toen ik 23 jaar geleden naar het seminarie ging, woonde er in elk dorp nog minstens één priester. Eén voor één zijn ze allemaal gestorven en kregen geen vervanger meer, de anderen gingen weg, trokken de deur dicht en wisten: “Ik ben de laatste”. Als ik vandaag van Galmaarden naar thuis in Nederhasselt rijdt, dan rijd ik door Waarbeke, Nieuwenhove, Zandbergen, Appelterre-Eichem, Voorde, Aspelare en Nederhasselt. In geen enkel van die dorpen woont nog 1 priester, zelfs geen gepensioneerde en in al die dorpen zijn de pastorijen verkocht of onbewoond. Beseffen wij hoe het met de Kerk in onze streken gesteld is ?

En toch, laten we de Heer blijven bidden voor roepingen, voor de Kerk en het geloof in onze streken. Blijven we vertrouwen dat de Heer ook met ons gaat in deze tijd. Ooit zijn enkele apostelen begonnen. Moge het Pinksterwonder zich ook in onze streken herhalen…

Gods Zegen, uw priester en pastoor A. Penne.

www.priesterpenne.be

GROEPSFOTO KAPEL STATIESTRAAT: http://www.nieuwsblad.be/article/detail.aspx?articleid=DMF20140508_01097617

REUZIN GEDOOPT: http://www.editiepajot.be/regios/4/articles/37619