Woord van de Pastoor

Veertig uur priester

Bijzonder getroffen was ik door het volgende verhaal wat de Sint-Jozefparochie van Maumee in Ohio postte op Facebook. In hun parochie was een seminarist-diaken werkzaam, Scott Carroll. Al een tijd worstelde hij met kanker. Vol hoop keek hij uit om samen met zijn klasgenoten priester gewijd te worden op 23 juni aanstaande. Zijn gezondheidstoestand ging de laatste tijd zo achteruit dat zijn priesterwijding eerder zou moeten plaatsvinden. Op woensdagmorgen 8 mei heeft bisschop Blair zijn seminarist Scott tot priester gewijd. De wijding vond thuis plaats, te midden van zijn familie. De broer van priester Scott beschrijft de wijding als: “Bitterzoet. Na de plechtigheid ging bisschop Blair naar hem toe, nam zijn mijter af en boog voor hem en zei: ‘Scott, wil je mij jouw zegen geven ?’ Scott was zwak. Hij zat in een zetel. Hij legde de bisschop de handen op en zegende hem”. http://www.patheos.com/blogs/deaconsbench/2013/05/remembering-fr-scott-carroll-he-wanted-to-be-a-priest/

 De bisschop benoemde hem als onderpastoor van de Sint-Jozefparochie van Maumee. Op internet verscheen een mooie foto van de bisschop met zijn pasgewijde priester: http://www.catholicvote.org/a-priest-for-forty-hours/#.UY1cdnrl-4s.twitter

Nog geen twee dagen later, op vrijdagmorgen 10 mei, is deze pasgewijde priester overleden. Een seminarist en vriend van priester Scott maakte het nieuws bekend. Veertig uur na zijn wijding is hij overleden. Net voor zijn sterven had hij de Mis nog opgedragen, blijkbaar met zijn laatste krachten. Wanneer hij de Mis had beëindigd, viel hij in slaap en overleed kort daarop.

De reactie van die seminarist op de dood van zijn vriend geeft een gevoel weer wat waar we vroeg of laat allemaal wel eens mee te maken krijgen. De seminarist beschreef dat de alleluia’s in de Mis in de seminariekapel die dag anders klonken dan anders:  “we zijn mensen van de Verrijzenis die nu een sterke voorspreker hebben”. http://tallseminarian.blogspot.it/2013/05/rip-fr-scott-carroll.html

Toen ik het verhaal deze week aan een vriend vertelde, was zijn antwoord dat God toch zo zelf Zijn ramen ingooit door zo een jonge kracht te laten sterven. Kon God dan ook voor zo een jongeman die zijn hele leven aan Hem wilde geven niet eens een wondertje doen ? Ik kon zijn redenering volgen en begrijpen want het doet pijn om in deze tijd van priestertekort zo een priesterleven teniet zien gaan. Soms worstel ik er ook wel eens mee als je ziet hoe het lijden, de tegenslag en de pijn goede en diepgelovige mensen treffen. Een antwoord op het waarom en het hoe moeten we niet proberen te vinden. Een parochiaan die met het lijden op zijn pad worstelt zei me vorige week nog: “Moest ik God zijn, ik zou het beter kunnen”. En toch ook in die onbegrijpelijke momenten durven geloven dat Hij toch met ons bezig is en dat we het Kruis en de Verrijzenis van Jezus Christus ook in die momenten moeten laten spreken. Ook dan geloven in Zijn Vriendschap die ons onlosmakelijk nabij is en in het Eeuwige Leven. Concreet mogen we zeggen naar die pasgewijde priester dat zijn leven niet vergeefs is geweest, zijn wijding en zijn sterven maakten veel mensen stil en we geloven dat hij nu naar het woord van de Schrift in Psalm 110,4: “Je bent priester voor eeuwig zoals ook Melchizedek was”.  Precies in die momenten van onbegrijpelijkheden wordt ons geloof gevraagd en precies in die momenten kan het geloof echt tot steun zijn. We moeten er levenslang in oefenen.

Gods Zegen, uw priester en pastoor A. Penne.

www.priesterpenne.be