Woord van de Pastoor

Diaconie

Het vicariaat Vlaams-Brabant neemt voor de komende tijd drie uitgangspunten voor het Kerk zijn. Er zal bijzondere aandacht zijn voor evangelisatie. Velen kennen de Blijde Boodschap van het evangelie niet. We moeten ons inspannen dat iedereen Jezus Christus leert kennen, met Hem gaat leven en zo hier en in het Eeuwige Leven gelukkig is. Er zal bijzondere aandacht zijn voor de Eucharistie op zondag, de dag van de Verrijzenis. De Heilige Mis is bron en het hoogtepunt voor het christelijke leven.

Het derde punt is de diaconie. Als je gelooft in Jezus Christus en als je Zijn Woord serieus neemt, dan houdt je gelovig leven niet op met bidden, naar de Mis gaan en de Bijbel lezen. Het houdt ook in dat we de nood van medemensen zien en er iets aan doen. Dat gebeurt natuurlijk al door leden van christelijke bewegingen en persoonlijke initiatieven maar toch moeten we er aandacht blijven voor hebben. Ik denk aan zorg voor zieken en bejaarden maar ook initiatieven voor voedsel- en kledingpaketten, aandacht voor gevangenen en vreemdelingen. Als christenen hebben we daar ook een verantwoordelijkheid voor. In deze tijd dat het moeilijker gaat om alles in stand te houden, zouden we geneigd zijn om ons terug te trekken in de liturgie, in de kerk maar ook de diaconie vraagt aandacht. De christelijke diaconie zal zich onderscheiden van de gewone medemenselijkheid dat we naar die mensen echt de liefde van Christus laten voelen. In de zorg voor de kleine en gebroken mensen mogen we voor de Heer zelf zorgen die zich in het evangelie vereenzelvigt met die kleine mensen. We moeten ons daar steeds meer bewust van worden: wat we voor de minsten van de Zijnen doen, doen we voor Hem zelf.

Onlangs las is ik hierover een verhaal van een oude monnik, die woonde aan de rand van een bos in een hutje, bad vijf keer per dag lange gebeden, plukte wat vruchten en ging soms uit bedelen, het werd hem allemaal te zwaar. Hij bad tot God: “Goede God, de mensen lachen me uit om mijn armoedige hut en het weinige eten dat ik doe en ze roepen me na, die oude dwaas gelooft nog in God. Ik vraag U God, laat mij U één keertje in mijn leven zien. Op zekere dag kreeg de monnik een droom. Een engel verscheen en zei: “Ga op reis om Pasen te vieren in de kathedraal van Moskou, dan zal je God zien.” De monnik pakte een paar spulletjes en ging op weg. Hij was nog geen halve dag onderweg toen een oud vrouwtje riep. Ze lag ziek in bed en er was niemand om haar te verzorgen. De monnik haalde water voor haar. Hij gaf haar te drinken tot de koorts geweken was. Toen zette hij de reis voort. De volgende dag zat een kind op de stoep te huilen. “Ik ben verdwaald”, snikte het meisje. De monnik nam het kind bij de hand en zocht naar de ouders van de kleine. De derde dag was er opnieuw oponthoud. De monnik had geen geld om een bedelaar iets te geven en hij besloot om in het dichtstbijzijnde herberg een dag te werken. Al met al kwam de monnik te laat in de Moskou. Doodmoe ging hij teleurgesteld zitten op de trappen van de kathedraal. “Goede God, het spijt me dat ik te laat ben, waarom laat U zich toch niet even aan mij zien; ik heb toch mijn hele leven in Uw dienst gesteld?” De monnik viel in een diepe slaap. Toen verscheen hem opnieuw de engel . Die zei: “God begrijpt u niet. Hij heeft zich onderweg toch al drie keer aan u laten zien!” Opgewekt liep de monnik de lange weg naar huis terug. Hij huppelde bijna! Jawel, hij had God gezien. Drie keer.

Gods Zegen, uw priester en pastoor A. Penne.

www.priesterpenne.be

MOEILIJKE VRAAG ? http://www.ringtv.be/videos/afgebrande-kerk-galmaarden-terug-opbouwen