Woord van de Pastoor

Pater Gregoor en de missie

PATER GREGOOR EN DE MISSIE

Bijna twintig jaar geleden – in 1992 – stond ik in het ziekenhuis van Zottegem aan het sterfbed van Pater Gregoor, de laatste priester-missionaris van Galmaarden. Zuster-overste, Zuster Norberta, had mij meegenomen bij haar stervende broer. Ik was toen pas seminarist. De oude priester-missionaris was gelukkig op zijn sterfbed te horen dat er nog seminaristen waren. Kort na dat bezoek sloot de oude priester de ogen om ze te openen bij de Heer.

Oktober is de missiemaand. We denken aan de vele mannen en vrouwen die uit ons midden wegtrokken om de rijkdom van het geloof in Jezus Christus te brengen naar alle uithoeken van de wereld. Mannen en vrouwen die gegrepen waren door Jezus Christus en Zijn opdracht: “Gaat dus op weg en maakt alle volken tot mijn leerlingen” (Mat. 28,19). Zo ook onze Pater Gregoor, hier geboren in de Bergstraat in Galmaarden in 1908 als Georges Reygaerts. De vier kinderen uit dat gezin zouden zich allen met het hele leven geven aan Jezus Christus en de Kerk: broer Leopold zou pater Capucijn worden; zus Georgina zou intreden bij de Zusters Franciscanessen in Zottegem en zus Paula zou jarenlang huishoudster zijn van haar neef-priester, pastoor Wastiels. Georges trad dus op 18-jarige leeftijd in bij de paters Capucijnen en vertrok op 26-jarige leeftijd als priester naar de missie van Ubangi in Belgisch Congo. In de missie was hij achtereenvolgens professor aan een Klein Seminarie, broessepater en in 1940 stichtte hij een nieuwe missiepost in Kotakoli, later weer broessepater. Hij bleef er tot in 1960. Een jongen van bij ons die aan de basis lag van een bloeiende Kerk van nu. Hij zaaide daar het geloof mee en vandaag zijn daar rijke vruchten.

De tijd dat mensen uit ons midden naar verre streken trokken om het geloof te verspreiden ligt grotendeels achter ons. De omgekeerde beweging is nu aan de gang. De Gentse bisschop Van Looy noemde deze week Vlaanderen een missieland: http://www.rknieuws.net/nieuws/nws.php?id=68122 ; de Nederlandse bisschoppen deden dat al een tijd terug. We zijn zelf een arm volk geworden, velen kennen Christus niet meer, er zijn te weinig roepingen om de Sacramenten voldoende te kunnen garanderen. Nu komt het er op aan nederig te zijn en hulp te durven vragen. Onze bisschoppen doen dat, ze doen een beroep op priesters en religieuzen uit verre landen en deze komen nu naar onze streken om hier te helpen in de geloofsverkondiging en te zorgen dat mensen hier de Sacramenten kunnen ontvangen. In elk bisdom zijn buitenlandse priesters en religieuzen aan de slag. In het bisdom ’s-Hertogenbosch zijn een 14-tal priesters uit India aan de slag, de ervaringen zijn goed. In ons aartsbisdom Mechelen-Brussel zijn veel buitenlandse priester-studenten ingeschakeld en we hebben sinds vorig jaar in Brussel het nieuwe seminarie met allemaal buitenlandse seminaristen die hier als priester zullen werken. We voelen steeds meer dat we horen tot een wereldwijde Kerkgemeenschap.

Missie is niet iets van het verleden of van veraf. Missie is ook iets van nu en van dichtbij. Er moet worden ingezet op geloofsverkondiging en – verdieping. We hebben allemaal de taak om van onze vriendschap met Jezus Christus te getuigen. Geloven is geen privéaangelegenheid. We moeten als christenen allemaal getuigen. En we moeten het niet ver gaan zoeken. Beginnen met ons kinderen, kleinkinderen of achterkleinkinderen, met mensen die dicht bij ons leven in familie, vrienden- of werkkring. Niet met grote woorden maar gewoon laten zien dat die band met Jezus Christus je gelukkig maakt.

Gods Zegen, uw priester en pastoor A. Penne.

www.priesterpenne.be

IN DE PERS

Reactie in krant op proces foorkramers: http://www.nieuwsblad.be/article/detail.aspx?articleid=5B3GBGHH

De bidkapel komt er:

http://www.nieuwsblad.be/article/detail.aspx?articleid=BLLSC_20111003_002

Nogmaals de link van de parochies op de website van de gemeente:

http://www.galmaarden.be/page36854222.aspx