Woord van de Pastoor

Dood van een kind

De ochtend van aswoensdag is er een vijfjarig kindje wat ik gedoopt heb, overleden. Vijf weken lang vocht hij tegen het sterven, familie en vrienden werden geslingerd tussen hoop en vrees. (zie: www.lievetijs.web-log.nl ). Meerdere keren hadden ze afscheid genomen en dan leek er weer een wondertje te gebeuren. Heel sterk heb ik dit jaar dus op aswoensdag de betekenis gevoeld van de woorden bij het askruisje: “Gedenk, o mens, dat gij stof en as zijt en tot stof zult wederkeren”. Toen ik de ouders bezocht om de uitvaart te regelen, voelde ik me heel klein bij die mensen die een lief kind hebben verloren. Bij de uitvaart trof mij het beeld van een jong echtpaar die daar met hun twee kinderen van 3 jaar en 2 maanden staan bij het roodgeschilderde kistje van hun dode kind. Honderden woonden de uitvaartplechtigheden bij.
Enkele dingen uit dit verhaal mogen ons laten nadenken in de beleving van onze Veertigdaagse voorbereiding op Pasen.
Ik had dit kind in 2002 gedoopt en nu leidde ik de uitvaartplechtigheden. De steeds terugkerende gedachte in deze kinderuitvaart is: de belofte van God bij het Doopsel, dat Hij ons nooit meer loslaat, blijft ook nu gelden, nu dit kind gestorven is. Durf ik dat ook te geloven dat er sinds mijn doopsel de belofte is van Eeuwig Leven ? Dat is immers de kern van ons Paasgeloof. De Vastentijd is een mooie gelegenheid om daar eens bij stil te staan wat dat Leven na de dood concreet voor mij betekent, als de dood dicht bij ons komt. Het geloof dat de band niet eindigt bij het sterven is het enige wat echt kan troosten.
Het lijden wat zo een sterven van een kind in een gezin, familie- en vriendenkring teweeg brengt mag ons ook eens laten stilstaan bij onze onderlinge verhoudingen. Ik heb daar een grote eenheid gevoeld, hoe waren die mensen er voor elkaar ! Dit mag ons eens laten nadenken over de verhoudingen in onze eigen familie- en vriendenkring. Zou dat in onze familiekring ook zo zijn ? Hoe erg is het toch hoe in sommige families ruzie en verdeeldheid heerst, hoe men elkaar negeert of het leven zuur maakt, soms om een kleinigheid of om een erfenis. Is dat het allemaal waard ? Waarom moet er soms gewacht worden tot een sterfbed om dingen bij te leggen ? Moet de andere dan altijd de eerste stap zetten ? Wat kunnen we toch veel voor elkaar betekenen hier en nu !
Een veelgehoorde kreet bij zo een sterven is: “Het zou toch niet mogen dat een kind van vijf jaar sterft”. We zijn vergankelijke mensen. Vandaag zijn we er en morgen misschien niet meer. Onze opdracht van God is: leven zoals Hij ons bedoeld heeft. Kan ik van mijn leven zeggen dat het volgens Gods bedoeling is ? Als de dood morgen aan mijn deur zou kloppen, kan ik dan zeggen dat ik heb geleefd of ben geleefd ?
Het mogen enkele gedachten zijn die ons helpen een goede weg naar Pasen te gaan.

Gods Zegen, uw priester en pastoor A. Penne.

www.lievetijs.web-log.nl