Woord van de Pastoor

Karst en Glenn

Niemand zal snel de gebeurtenissen vergeten van de laatste Koninginnedag in Apeldoorn. Acht doden, een aantal gewonden, Koninginnedag zal daar voortaan altijd iets van meedragen. De grote vraag die blijft is: waarom doet iemand zoiets ? Wie was die Karst die zoiets deed ? Ik las deze week een interview met de ouders van Karst. http://www.tctubantia.nl/algemeen/binnenland/4939192/Ouders-Karst-Tates-ook-met-stomheid-geslagen.ece En dan krijg je een getuigenis die je helemaal niet verwacht: Karst wordt door zijn ouders beschreven als een attent en lief persoon; met zijn ouders, broer en twee zussen had hij innig contact. Daags voor Koninginnedag had hij zijn moeder gebeld voor haar verjaardag, hij klonk vrolijk en opgewekt, niets aan op te merken.

Ik moest aan dat verhaal ook denken toen ik deze week werd gevraagd voor de uitvaart van Glenn. Een jonge kerel, achttien jaar, een toekomst voor zich. Donderdag met zijn klas op uitstap naar Londen geweest, zaterdagmiddag nog met zijn opa en oom naar een muntenbeurs geweest en ’s avonds nog naar een verjaardagsfeestje. Hij is thuisgekomen, is achter de computer gaan zitten en heeft een brief geschreven dat hij dood wilde. In zijn brief schreef hij dat hij al lang dacht aan zelfmoord, hij beschreef de precieze plek waar hij zich dood zou rijden, hij bedankte iedereen, hoopte dat hij in vrede zou kunnen leven in de andere wereld met zijn overleden vader en schreef ook nog dat ik zijn Mis moest doen. Wat hij beschreef, gebeurde. http://www.nieuwsblad.be/Article/Detail.aspx?articleID=FV29PL97&utm_source=newsletter&utm_medium=text&utm_campaign=regionewsletters&utm_content=regio_artikel&PostCode=9400 Voor iedereen leek hij de stille, vrolijke en gelukkige jongen, niemand heeft gemerkt dat deze jongen het sterven van zijn vader wellicht niet heeft kunnen verwerken.

Twee gebeurtenissen met één verhaal: niemand heeft iets van de nood en de problemen van deze mensen gezien tot ze een of andere aparte beslissing namen en elk zich afvraagt: hoe komt het dat we het niet hebben gezien ?

Toevallig las ik deze week een artikel over “Ontvrienden”. Vele mensen zitten op sociale netwerken als Hyves, Facebook, Netlog en Twitter en hebben daar soms honderden of duizenden vrienden. Maar wat betekenen die vriendschappen in vele gevallen ? “Ontvrienden” zou de trend van 2009 worden dat men gaat voor kwaliteit van vriendschap in plaats van er liefst zoveel mogelijk in je lijstjes te hebben staan. Mensen gaan zich blijkbaar toch eens vragen stellen over echte vriendschap. http://www.zbdigitaal.nl/2009/02/een-vandaag-over-ontvrienden.html

Deze verhalen zijn eigenlijk een oproep om nog meer aandacht te hebben voor elkaar. Kennen we de mensen met wie we elke dag optrekken en zien we als ze in nood zijn ? Laten wij ons kennen als we nood hebben ? Voor vrienden en zeker voor God moeten we ons nooit anders voordoen als we zijn. Bij Hem en bij echte vrienden is het goed om eerlijk te zijn. Met Hem en met hen kunnen we dan naar wegen zoeken die goed zijn voor allen. Mooi vind ik in die geest het begin van Psalm 139: “Heer, U kent mij, U doorgrondt mij, U weet het als ik zit of sta, U doorziet van verre mijn gedachten, ga ik op weg of rust ik uit, u merkt het op, met al mijn wegen bent U vertrouwd. Geen woord ligt op mijn tong, of u, Heer, kent het ten volle.”

Gods Zegen, uw priester en pastoor A. Penne.