Nieuws > Toespraak Pastoor Penne 11 november 2013

Ik was vorige week getroffen door een stukje in het VTM-nieuws. In het kader van de grote herdenking van 100 jaar Eerste Wereldoorlog loopt er in sommige Vlaamse scholen een project waarbij men kinderen laat uitzoeken wie die gesneuvelden van de eerste wereldoorlog in hun dorp nu waren. Je zag daar twee meisjes die naar het monument van hun dorp gingen, er willekeurig een naam uitkozen en gingen uitzoeken wie die mensen waren. Stilaan maar zeker vorderde hun zoektocht. Een bijzonder moment was voor hen toen ze een foto van hun gesneuvelde vonden. Stilaan maar zeker kreeg die naam een gezicht en handen en voeten. In een dagboek van een pastoor vonden ze meer concrete gegevens wat er met hun gesneuvelde was gebeurd. Er vormde zich een duidelijk beeld van wie die naam op dat monument was.

Het was voor die meisjes een boeiende zoektocht naar wie die jongen uit hun dorp was die ver van huis was gesneuveld in de grote oorlog.

Ik zou onze schoolkinderen tot hetzelfde willen oproepen en hoop dat onze gemeentelijke overheid en onze oud-strijdersverenigingen hen daar op een of andere manier alle hulp kunnen in bieden. Vergeleken met Nederland waar de jaarlijkse dodenherdenking van 4 en 5 mei een gebeurtenis is waar bijna iedereen letterlijk bij stilstaat is het herdenken van zovele gevallenen en zovelen die omgekomen en slachtoffer waren van het oorlogsgeweld hier in Vlaanderen toch wel heel miniem. Nochtans heeft iedereen hier in ons land een vrije dag.

Is het misschien omdat het oorlogsgebeuren te veel wordt voorgesteld als iets van lang geleden en ver van ons ? Ik denk dat de grote herdenking die er aankomt van Wereldoorlog 1 in 2014-2018 kansen biedt om mensen bewust te maken van het gevaar die er in elke tijd schuilt dat mensen tegenover elkaar komen te staan, het gevaar van elke soort oorlog..

We moeten nooit denken dat na bijna 100 jaar alles al is geschreven en dat het een bezigheid is van enkelen in een dorp. Misschien is het zo dat al het mogelijk vindbare al is geschreven maar laat mensen met die verhalen bezig zijn en laat mensen van nu die mensen van toen kennen. Het project om onze jongeren een duidelijk beeld te laten krijgen van die mannen en vrouwen van bij ons, uit ons eigen dorp, die slachtoffer werden van het oorlogsgeweld kan hen wakker schudden dat vrede een zaak is waar we ons allemaal moeten voor inzetten. Die slachtoffers van het oorlogsgeweld uit ons eigen dorp die we vandaag gedenken een gezicht en een verhaal geven kan de onverschilligheid wegnemen. Dat was iemand uit onze straat, uit onze familie, uit onze wijk. Eigenlijk zouden we allemaal het verhaal van onze mensen wier namen gebeiteld staan op onze oorlogsmonumenten moeten kennen. Wanneer op een dag als vandaag de namen worden genoemd, zou er bij elk van ons een verhaal naar voren moeten komen. Een jonge jongen die dat wilde worden, toekomstdromen die werden doorkruist door de oproep naar het front te gaan, gesneuveld op die plek. Een moeder die overleed door die gebeurtenis in de oorlog, een gezin wat zonder moeder verder moest. Mensen uit ons eigen dorp. Mensen ook uit onze eigen kerkgemeenschap. Want alle mensen die hier op onze oorlogsmonumenten staan, waren gedoopte en gelovige mensen. Het is daarom ook terecht dat die herdenking van de slachtoffers van beide wereldoorlogen ook in onze kerken plaatsvinden. Wellicht zijn veel van onze jongens, na een gebed te hebben gesproken en een kaars te hebben uitgesproken,  vanuit hun vertrouwde parochiekerk vertrokken naar het front.

Mijn oproep voor deze 11^de november is: geef aan die namen op onze monumenten aan al die mensen van ons dorp een duidelijk gezicht en een duidelijk verhaal, breng die mannen en vrouwen van toen dichterbij de mensen van ons dorp van nu en onze mensen van nu zullen dichter komen bij die mensen van toen. We mogen niet vergeten wat er toen is gebeurd.

Wanneer de verhalen van de mensen van bij ons van toen duidelijk spreken zullen wij allen ertoe aangezet worden om elke vorm van geweld en oorlog te laten zwijgen. De verhalen van de mensen van toen van bij ons zal elk ertoe aanzetten om zich in te zetten voor vrede. Ik roep u, verantwoordelijken in onze schone gemeente op: doe er iets mee, stimuleer bij onze jeugd en bij elk die de verhalen kent de hoop dat zoiets nooit meer mag gebeuren, samen kunnen we er echt iets van maken en werk zo mee aan de belofte van onze Heer: “Zalig die vrede brengen, want ze zullen kinderen van God genoemd worden”.